Tijdens mijn seniorcoschap op de spoedeisende hulp hoor ik dagelijks een telefoon naast mij afgaan. De arts-assistent met wie ik meeloop neemt op en luistert. Er wordt wat gehumd en een enkele vraag terug gesteld. ‘Oké, we gaan haar opvangen’, en de telefoon wordt weer in de zak gestoken. Direct weet ik dat het een nieuwe aanmelding betreft. Er is een patiënte onderweg die sinds twee dagen ziek is en hard achteruitgaat. Wanneer de situatie aan mij wordt overgedragen bereid ik mij direct in mijn hoofd voor. Bouwend op bijna zes jaar opgedane kennis tijdens de geneeskundeopleiding bedenk ik al een plan voor de opvang, een differentiaaldiagnose en eventuele behandelingen bij deze ziektebeelden. De patiënte is nú ziek, en heeft hulp nodig.
Dit seniorcoschap heb ik ondertussen afgerond en staat in groot contrast met mijn huidige werkzaamheden: een wetenschappelijke stage met onderzoek naar bloedtransfusie strategieën op de intensive care. Geen dagelijks patiëntencontact maar juist verdieping in complexe materie, kolommen aan data, oefenen met programmeren, schrijven van onderzoeksplannen en vooral heel veel lezen.
‘Je werkt voor de patiënt die nog ziek moet worden’
Hoewel dit nog steeds gezondheidszorg betreft, is de vorm compleet anders. In de kliniek zie je de patiënt. Hij of zij is al eerder ziek geworden, maar heeft nú hulp nodig. Dit bestaat in alle soorten en maten. Van acuut handelen bij een doodzieke patiënt op de spoed, begrip tonen bij chronische lastig verklaarbare klachten op de poli tot aan het begeleiden van het levenseinde in de palliatieve setting. Allen met zichtbaar resultaat van jouw handelen.
In het onderzoek is dat precies andersom. Het gaat niet om nu, je werkt voor de patiënt die nog ziek moet worden. Je hoopt bij te kunnen dragen aan betere standaarden en richtlijnen maar dit staat niet vast. Het zijn resultaten die je hoopt te bereiken in de toekomst. Maar de onzekerheid of dit ook gaat gebeuren hoort bij het doen van onderzoek.
Aan de andere kant: in plaats van patiëntenzorg voor een enkele patiënt ben je opeens bezig met een grotere patiëntpopulatie. De tijd die je investeert draait niet langer om de individuele patiënt, maar kan duizenden patiënten raken. En hoewel dat toekomstmuziek is, had een dag voor de studie geneeskunde niet eerder zo’n grote reikwijdte.
Diederik Paijens (26) studeert geneeskunde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij heeft zijn coschappen afgerond en is momenteel bezig met zijn wetenschappelijke stage.