Vol goede moed loop ik om 7:00 het ziekenhuis in. Een moment waar ik al lang naar uitkeek is eindelijk aangebroken: mijn allerlaatste coschap. Nog acht weken op de intensive care van het Amsterdam UMC scheiden mij van mijn diploma en de eed, waar de afgelopen zes jaar om draaiden.
Na alle coschappen goed doorlopen te hebben en met fijne beoordelingen tijdens mijn oudste coschap bij de interne geneeskunde voel ik mij voorzichtig zelfverzekerd. Toch was ik van tevoren gewaarschuwd door medestudenten die eerder een IC-stage hadden gedaan. Extreem zieke patiënten met het breedste scala aan problemen dat zich onder het ziekenhuisdak bevindt. Soms zo extreem, dat zelfs aiossen zich dom voelden. Natuurlijk is het niet mijn taak om volledige zorg voor de IC-patiënten te dragen. Mijn doel is vooral zo veel mogelijk leren van alles wat daar maar voorbijkomt. Maar stiekem was ik ook wel benieuwd hoe ver ik zou kunnen komen.
Waar alles uit elkaar leek te vallen, kwam alles samen.
Toch begon het mij tijdens de overdrachten al lichtelijk te duizelen. Neurotrauma, acuut leverfalen, cardiogene shock, ECMO bij longembolieën. Noem het maar op en de IC ziet het. Voor het eerst een patiënt waarbij geen communicatie mogelijk is door een beademingsbuis, ontelbaar veel lijnen en infuusdraden die ik hoop niet te luxeren. Zelfs na bijna drie jaar coschappen had ik nog nooit iets dergelijks gezien.
Het brengt mij terug naar de eerste dagen als coassistent, onzeker over alles. Het is opnieuw een nulpunt waarop het voelt alsof je een figurant bent in een medische film. Waar ik nu genoeg herken vanuit alle eerdere coschappen, valt het me zwaar om het totaalbeeld te blijven zien. Met de tractusgeleide manier van denken als houvast probeer ik door de bomen het bos te blijven zien. Toch lukt het me nog niet altijd om details en nuances goed te onderscheiden, terwijl de IC-artsen elk puzzelstukje van de patiënt meenemen in hun besluiten.
Nog nooit ben ik tijdens een coschap uitgedaagd om zo compleet en kritisch na te denken. De patiënt in zijn geheel te zien en elk aspect mee te wegen. En dat maakt de IC, een plek waar alles uit elkaar lijkt te vallen, voor mij het coschap waar juist alles samenkomt.
Diederik Paijens (26) is geneeskundestudent aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij loopt op dit moment zijn allerlaatste coschap op de intensive care van het Amsterdam UMC.