Bijna dagelijks kom ik het tegen op LinkedIn: een arts die een inzamelingsactie start door een sportieve uitdaging aan te gaan. Soms gaat het om een fietstocht of een roeiwedstrijd, maar de marathon lijkt het meest populair. Buiten dat je geld ophaalt voor bijvoorbeeld wetenschappelijk onderzoek, is het ook de uitdaging die veel medici aantrekt. Dit terwijl de kans klein is dat een willekeurige arts-assistent als eerste over de finish komt. Tussen honderden andere renners ben je dan ook vooral bezig met een wedstrijd tegen jezelf.
Een aantal jaar geleden begon ik aan mijn eigen marathon: de geneeskundeopleiding. Op een maandagochtend in september waren naast mij 349 andere renners aan de start te vinden. Waar het eerste jaar vooral draait om de benen warm te krijgen en een tempo te vinden waarin je niet vroegtijdig afhaakt, begin je in het tweede jaar voorzichtig om je heen te kijken. Plots zijn er tal van anderen die jou vastberaden voorbijstreven. Onder hen een twaalfde coauteur van enkele onderzoeken in de cardio-thoracale chirurgie, een beoogd gynaecoloog die stage heeft gelopen in Afrika en een jongedame die al sinds haar zesde levensjaar kinderarts wil worden.
Wanneer je niet de luxe hebt om al vroeg te weten welke specialisatie jouw toekomst wordt, bekruipt je al snel een onzeker gevoel. Terwijl je je vooral op jezelf wilt focussen, ontkom je niet aan het idee dat je bij de finish het deksel op jouw ongetrainde neus gaat krijgen. Het is dan ook niet gek dat de neiging ontstaat om mee te doen aan deze medische wedloop.
Tussen al die anderen ben je vooral bezig met een wedstrijd tegen jezelf
Als de tweede helft van de race begint, namelijk de coschappen, valt toch een verandering op. De koploper met vijf wetenschappelijke stukjes op zijn naam komt erachter dat de operatiekamer een complete mismatch is. Een ander past figuurlijk niet in de witte jas en doet de oogkleppen af om zich op een loopbaan buiten het ziekenhuis te oriënteren. En je ziet vooral ook tal van lotgenoten die absoluut niet weten waar het schip zou moeten stranden. Iedereen om je heen is aan het sprinten, maar net in een andere richting.
Niemand anders kan in jouw schoenen staan en jouw race lopen. En men kan al helemaal niet met dezelfde tussentijden hetzelfde eindresultaat behalen. En dat geeft vooral een ding: heel veel rust.
Diederik Paijens (25) studeert geneeskunde aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en loopt op dit moment zijn coschappen.