Het huidige coassistentenmilieu lijkt wel dagelijks een onderwerp van gesprek in medisch Nederland. Er is dan ook veel te doen rondom de werkuren, nagenoeg afwezige stagevergoeding en prestatiedruk. Maar het is ook de huidige knuffelgeneratie die de coassistenten schijnbaar zijn geworden, die veel stof doet opwaaien.
Er is recent een eigenaardige nieuwe ontwikkeling te melden. De vakgroep chirurgie van een Noord-Hollands ziekenhuis heeft van hogerop het verzoek gekregen geen kennisvragen te stellen aan de coassistent op de operatiekamer. Er zijn namelijk meerdere klachten binnengekomen dat co’s onzeker worden en dichtslaan op het moment dat ze overhoord worden. Door middel van dit verzoek zou de co in bescherming genomen worden, en zonder teveel druk op een eigen manier invulling kunnen geven aan het leerproces.
Ik heb liever een arts die licht uit de bocht vliegt’
Toevallig liep ik mijn coschap chirurgie in dit ziekenhuis. En ondanks dat ik geen snijdend beroep ambieer, waren het negen ontzettend leuke en leerzame weken. Maar inderdaad, daar stond ik dan op OK: in stilte de hele dag twee klemmen vast te houden. Gesprekken over hobby’s, sport en de keuze voor de chirurgie konden wel aangeknoopt worden, maar de terughoudendheid om vakinhoudelijk de verdieping te zoeken had de boventoon. Eenmaal geconfronteerd met deze observatie gaf de chirurg aan meerdere anonieme klachten te hebben ontvangen zonder context van de situatie waarin de klacht gespeeld had, mogelijkheid tot weerwoord of enige evaluatie. Daarom had hij besloten te stoppen met het uitdagen van coassistenten. Afbuiging van de leercurve kunnen we dat wel noemen, toch?
Persoonlijk vind ik dat deze ontwikkeling eerder beschadigend dan beschermend werkt voor de co. De meest leuke en leerzame momenten als coassistent zijn de dagen dat een arts je vanuit zijn of haar bevlogenheid meeneemt in het vak. Jou prikkelt om over de stof na te denken, en ook enthousiast wordt als deze passie aanstekelijk blijkt. Dan is een wekker om 5:30 uur en een werkdag van meer dan tien uur opeens appeltje-eitje. Ik heb dan ook veel liever een arts die uit enthousiasme licht uit de bocht vliegt, dan dat ik mij in een isolement van stilte begeef waar men bang is een melding aan zijn broek te krijgen. Want een hele dag in stilte twee klemmen vasthouden? Daar wordt niemand een arts van die je zelf aan jouw bed zou willen hebben.
Diederik Paijens (24) is geneeskundestudent aan de Vrije Universiteit Amsterdam en loopt op dit moment zijn coschappen.