‘Ga jij maar lunchen, dan zie ik je zo.’ De anios van de afdeling Neurologie maant me om mijn bezigheden neer te leggen en met de rest van de coassistenten naar beneden te gaan. Zelf pakt ze snel een boterham uit haar tas en legt die naast haar computer. ‘Ik kan zelf helaas niet mee, want ik heb nog administratie.’ Ze had haar visites nog niet volledig uitgewerkt, en dat moest gebeuren – anders kwam ze in tijdsnood.
De lunch was van ondergeschikt belang. ‘Lunchen jullie altijd achter de computer?’ vroeg ik. De afgelopen weken had ik geen enkele zaalarts beneden in het restaurant gezien. ‘Vaak wel ja. Ik weet dat het niet goed is, dus jij moet gewoon gaan hoor.’ Ze ging door met werken en at haar brood terwijl ze typte. Niemand keek ervan op, want alle artsen zaten met hun bammetje achter de computer. Toch knaagde er iets aan mij. Is dit namelijk wel zo gezond? Gaat administratie voor de lunch? Het is geen spoed, maar wel werk dat gedaan moet worden. Is het terecht dat de lunch in het ziekenhuis een ondergeschoven kindje is geworden?
Even lunchen is méér dan eten
Het contrast met buiten het ziekenhuis kan niet groter zijn. In de ouderengeneeskunde is de lunchpauze heilig, tenzij er sprake is van grote spoed. Wat slechts sporadisch voorkomt. Nu vond ik dat zelf wel fijn, want je was even weg van de computer én je had tijd om te socialiseren met je collega’s. Ik merkte dat de samenwerking daardoor ook soepeler verliep. Je wist door de korte socialisatiemomentjes wie je het beste kon aanschieten voor overleg en waar iemands interesses lagen.
Toen ik vertelde dat er in het ziekenhuis eigenlijk bijna nooit tijd was om te lunchen, was de reactie dan ook glashelder. ‘Maar dat is toch onverantwoord? Een arts die niet voor zichzelf zorgt is geen goede arts.’ Dat kon ik alleen maar beamen, hoewel ik de zaalartsen ook begreep. In het ziekenhuis is immers een stuk minder autonomie. Er moet onwijs veel gedocumenteerd worden en we willen vanuit ons perfectionisme ook goed voorbereid bij de overdracht verschijnen.
Het blijft een lastig dilemma. Toch denk ik dat we er goed aan doen om te streven naar een korte lunchpauze – al is het maar om even met een collega bij te praten. Een hoge administratiedruk mag niet ten koste gaan van onszelf. Dan maar iets minder perfect.
Katinka Gerrits (25) is geneeskundestudent aan de Vrije Universiteit van Amsterdam en zit in haar laatste jaar van de studie.