Het is vrijdagavond 23.12 uur. Mijn laatste avonddienst op de spoedeisende hulp voor het weekend begint. Het is een drukke avond waar we voornamelijk bezig zijn geweest met het rondbellen voor Eva, een meisje van 2 jaar met leukemie. Met het goede nieuws dat we haar hier in het ziekenhuis kunnen houden, loop ik richting de kamer waar zij met haar moeder is. Op de gang hoor ik Eva’s moeder zingen: ‘Hoger dan de blauwe luchten, en de sterretjes van goud…’. Ik blijf even stilstaan.
Eva heeft in haar leven meer tijd in het ziekenhuis doorgebracht dan thuis. De laatste weken ging het steeds slechter en na overleg is ze met spoed naar ons gekomen. Haar vitale gegevens en labuitslagen bevestigen waar haar ouders al weken bang voor zijn. Eva heeft niet lang meer te leven en het grote doel voor ons is om haar zo comfortabel mogelijk te maken.
‘Ons grote doel is om haar zo comfortabel mogelijk te maken’
Ik loop de kamer in en zing zachtjes de laatste zin van het couplet mee: ‘…die van alle kinderen houdt’. Haar moeder kijkt verbaasd mijn kant op. Eva’s ogen vallen langzaam dicht en ik fluister dat ze vanavond hier kunnen blijven. Ze is opgelucht dat ze in het voor haar bekende ziekenhuis kan blijven en vraagt of ik even met haar dochter wil zitten, zodat ze haar man kan bellen. Zonder twijfel neem ik plaats naast het meisje en pak ik haar handje vast. Haar ogen openen en met een zoekende blik naar haar moeder, begin ik zacht te zingen: ‘Hoger dan de blauwe luchten en de sterretjes van goud…’.
Die avond is Eva in het bijzijn van haar ouders overleden. Op de fiets terug naar huis betrap ik mezelf erop dat ik nog een keer het slaapliedje neurie. Bij het stoplicht kijk ik onbewust naar boven en zie een heldere gouden ster. Ik denk aan Eva.
Nanske Biesma (24) loopt coschappen in het VUmc.