Voor het begin van de dagdienst zitten we met alle witte pakken aan de koffie. Ik zit op de koude bank en de hete koffie in mijn beker voelt als een godsgeschenk. Al snel breekt de discussie los over de situatie in Oekraïne. Hoe verschrikkelijk het allemaal wel niet is. Dat het zo dichtbij voelt voor iedereen. Wat het ziekenhuis zou doen als een soortgelijke situatie in Nederland ontstond. Velen hebben het nieuws uitgebreid gelezen en lijken overnacht expert te zijn geworden op dit gebied. Dan kijkt een collega mij aan en vraagt wat ik er eigenlijk van vind, aangezien ik zo stil ben. Voordat ik kan antwoorden, wordt ons verteld te verzamelen voor de overdracht. Het is tenslotte al half acht. Ik pak een pieper uit het rek en loop naar de overdrachtsruimte. En na een paar patiënten gezien te hebben, duurt het niet lang voor het gesprek in de achtergrond verdwijnt.
Het is bijna een vanzelfsprekende vraag geworden: ‘Wat vind jij er nou van?’ Vooral de laatste paar jaar hebben we veel verdeeldheid gezien over grote medische onderwerpen, waarbij iedereen die je sprak zijn of haar mening had klaarliggen. Nu de ene crisis op de achtergrond begint te verdwijnen, komt de volgende naar boven. De situatie heeft zo veel verschillende puzzelstukjes dat het voor mij onmogelijk voelt om in zo’n korte tijd het volledige plaatje te zien. Waarop focus je? Het economische en het politieke? Of de mensenlevens die verloren gaan en de discriminatie die mensen aan de grens meemaken?
'Het lijkt onmogelijk het hele plaatje te zien. Maar móet dat dan?'
Ik probeer zo veel mogelijk het nieuws te lezen en te luisteren naar de verschillende perspectieven om me heen, maar toch blijft het overweldigend. En misschien is dit wel hoe mensen zonder medische achtergrond zich voelden tijdens de coronacrisis. Vol informatie over een complex onderwerp die op een of andere manier vertaald moest worden naar een standpunt.
Zo zit ik de volgende ochtend weer op de bank met een beker vol hete koffie. Ik neem een slok en geniet van die paar kostbare minuten zonder mening. Zo kan ik de dag weer aan.
Caroline Geetan (21) is geneeskundestudent aan het AMC en werkt momenteel als verpleegkundig ondersteuner in afwachting van de coschappen.