Ooit, in de brugklas van de middelbare school, moesten we een test maken om te bepalen of we faalangst hadden. En blijkbaar heeft het zo’n indruk op me gemaakt dat ik het me, inmiddels elf jaar later, nog steeds kan herinneren. Ik weet ook nog dat ik het een dubieuze test vond. Het waren vragen als ‘ben je bang als je je cijfer terugkrijgt?’. Nou, nee, dat was ik niet. Ik heb altijd goed kunnen leren, en angst voor mijn cijfers had ik niet. Maar het concept van faalangst, de angst om fouten te maken, heeft me sindsdien wel altijd beziggehouden. En misschien nog wel meer nu ik steeds verder in mijn studie kom en steeds meer verantwoordelijkheid krijg.
In mijn opleiding tot arts gaat het niet meer om een wiskundecijfer, maar gaat het om patiënten. Om echte mensen. En dat vind ik soms best wel spannend. Uiteindelijk zal ik als coassistent nooit eindverantwoordelijk zijn, maar ik krijg wel steeds meer verantwoordelijkheid. Omdat ik er mee om kan gaan, denk ik. Spannend is het wel. Die ene patiënt die bij mij kwam met een otitis externa werd twee dagen later in het ziekenhuis opgenomen met een pneumonie. Had ik iets anders moeten doen? Nee, verzekerde de huisarts die me begeleidde. Hij had het bij mij helemaal niet over luchtwegklachten gehad, en we kunnen niet bij iedereen alles uitvragen. Maar het voelde toch vervelend.
‘In mijn opleiding gaat het niet meer om cijfers maar om patiënten’
Of die patiënt die hoestte en zich beroerd voelde, maar vond dat hij niet naar de praktijk kon komen. In overleg met de huisarts besloten we dat het verantwoord was om tot de volgende dag te wachten en niet aan het einde van de dag nog op spoedvisite te gaan. Maar de patiënt was het er niet mee eens, werd boos en hing de telefoon op. Ik zat vol twijfel. Had ik het nou goed ingeschat of niet?
Later belde hij de praktijk en kreeg hij iemand anders aan de lijn. We gingen toch maar op visite. Uiteindelijk bleek het allemaal mee te vallen. Ik had geen fout gemaakt. Maar toch blijft die spanning. Want als arts ben je verantwoordelijk voor mensen. Ik zal moeten leren om mij daar comfortabel bij te voelen. En tot die tijd ben ik denk ik liever bang om fouten te maken dan dat ik onvoorzichtig ben.
Laura van der Schoor (23) is geneeskundestudent aan de Universiteit Utrecht en loopt op dit moment haar semiarts-stage bij de huisarts.
