Daar zit ik dan. De witte jas die ik uit de automaat kreeg is net een beetje te klein en valt daardoor iets oncomfortabel. Het is mijn eerste consult met een patiënt en er gaat voor mijn gevoel van alles mis: de computer reageert niet op mijn badge, mijn pen lijkt opeens verdwenen te zijn en ik spreek de naam van de patiënt verkeerd uit, wanneer ik haar ophaal uit de wachtkamer. Ik stel een paar algemene vragen, maar merk al gauw dat ik meer focus op het stellen van vragen, dan dat ik echt naar haar luister.
Mijn kladblaadje vergeten, focus ik voor de eerste keer tijdens dit gesprek echt op mijn patiënt. Er zit een vrouw voor me van midden 60 met een uitgebreide oncologische voorgeschiedenis. Op de polikliniek Dermatologie is het onze taak om uit te zoeken of een nieuw ‘plekje’ wellicht kwaadaardig kan zijn. Ze probeert het gesprek luchtig te houden en sterk te blijven, maar midden in het gesprek breekt ze en komen er toch een paar tranen los. Haar partner pakt haar hand stevig vast. Hier lijkt ze de kracht uit te halen om haar hulpvraag helder uit te spreken: ‘Ik wil gewoon weten wat het is.’
‘Dat essentiële stukje mens-zijn vind je niet in de studieboeken’
Wanneer de arts haar even later na uitgebreid lichamelijk onderzoek gerust kan stellen, slaakt onze patiënt een diepe zucht. De stilte wordt gevuld door een emotionele blik tussen de patiënt en haar man. Na uitleg te hebben gegeven over haar goedaardige huidaandoening, staan we allemaal op. Ze bedankt de arts, maar dan valt haar blik op mij: ‘Bedankt voor het luisteren.’
In de bachelor word je bijna omver gegooid met alle kennis die er nog opgedaan moet worden voordat je met de coschappen kan beginnen. Maar dat essentiële stukje mens-zijn achter de patiënt, is niet iets wat je terug kan vinden in de studieboeken. De coschappen kunnen soms voelen als een storm van momenten van onvoldoende kennis, dagen waarbij je bijna niets kan bijdragen en begeleiders die je het gevoel geven dat je ongewenst bent. Maar in het oog van die storm, is het de connectie met een patiënt die ervoor zorgt dat we stevig kunnen blijven staan.
Caroline Geetan (22) is geneeskundestudent aan de UvA en is onlangs begonnen met haar coschappen in het AMC.