Sinds twee jaar loop ik fulltime mee in het ziekenhuis. Misschien zijn dat nog maar kleine getallen, maar in totaal komt dat neer op 5000 uur. Volgens de 10.000-uurregel kan ik mezelf een halve professional (functie: coassistent) noemen. Ik herinner me nog goed hoe het allemaal begon. Ik werd niet meer wakker in een dampende woonkamer met zeven andere studenten, maar in een schoon appartementje met twee jongens waar we kibbelden over wie zijn kommetje muesli met yoghurt niet had afgespoeld. Tegenwoordig breng ik mijn dagen voornamelijk door in het ziekenhuis en daar ben ik, tot zover, tevreden mee. In de avonden kan ik doen en laten wat ik wil. Maar niet iedereen heeft dit geluk.
Op het OK-complex beland ik vaak in gesprek met collega’s die zich in een andere levensfase bevinden dan ik. Deze gesprekken gaan vaak over kinderen: nachtelijk huilen, ziektes en de vakanties. Het viel me op dat – ondanks het verschil in functies – de meeste medici twee dingen gemeen hebben: het hebben van kinderen en het zorgen maken om kinderen. Soms best vermoeiend, maar laatst had ik een ‘brengt-alles-in-perspectief-momentje’.
‘Kinderzorgen voegen een ander universum van chaos toe aan het leven’
Vorige week ging ik koffie halen met een van de arts-assistenten (30-plusser). Ik baalde dat ik gisteravond toch die laatste aflevering van Peaky Blinders had gekeken; ook de arts-assistent had koffie nodig. Hij vertelde me dat hij een verschrikkelijke nacht had gehad omdat zijn kind ziek was. Slechts een paar uur slaap verspreid over de nacht. Kun je je dat voorstellen? Nou, ik niet. Ik heb echt geen idee. Mijn enige ervaring die ik heb met kinderen zijn met mijn neefjes en nichtjes, en dat vind ik zelfs vrij intens. De assistent vervolgde dat iedereen op de peuterspeelzaal ziek is. De laatste keer dat hij normaal geslapen heeft kon hij zich niet eens meer herinneren. Het drong tot me door dat kinderzorgen een compleet ander universum van chaos toevoegen aan het leven.
Terwijl de dertigers met kinderen ervoor proberen te zorgen dat de volgende generatie mensen geen mislukking wordt, maken coassistenten zich druk over standaardzaken: welk specialisme moet ik kiezen? Hoe moet ik mezelf in de kijker spelen? Hoewel het updaten van je LinkedIn-profiel van belang is, mogen we niet vergeten dat er andere aspecten in het leven zijn die nog meer vragen.
Ufuk Baldan (25) is geneeskundestudent aan de RUG en is bezig met zijn semi-arts bij de cardio-thoracale chirurgie in het St. Antonius ziekenhuis in Nieuwegein