Daar loop ik dan, verdwaald in het ziekenhuis. Nadat ik bijna de hele dag had meegekeken op een operatiekamer, ging ik op zoek naar de overdrachtsruimte. Een nieuwe afdeling, een nieuw ziekenhuis. Na een half uur rond te lopen als een kip zonder kop, vind ik eindelijk iemand waar ik het aan kan vragen. Eenmaal aangekomen is de overdracht al bijna afgelopen. Zo verloopt de hele week vol chaotische en frustrerende momenten. Ik ben dan ook blij als het eindelijk weekend is. Volgende week weer nieuwe kansen.
Als coassistent wissel je vaak van afdelingen en ziekenhuizen, waardoor ik me vaak verdwaald voel. Dat kan fysiek verdwaald zijn, maar nog vaker voel ik me mentaal verdwaald. Ieder specialisme heeft zo zijn eigen voorkeuren en ongeschreven regels. Wanneer je dan eindelijk het gevoel hebt die regels te begrijpen, word je weer ergens geplaatst waar alles weer anders moet.
'De zorg in het ziekenhuis voelt soms als een grote dansvoorstelling'
De zorg in het ziekenhuis voelt soms als een grote dansvoorstelling, waar iedere zorgverlener op zijn eigen manier aan bijdraagt. De een beweegt net zo sierlijk en gestructureerd als een balletdanser, waar de ander als een hiphopdanser vol energie een probleem aanpakt. Het is belangrijk om alle stappen goed te kennen, te kunnen anticiperen op anderen en problemen op tijd te kunnen herkennen. Zo ontstaat er balans. Als coassistent is het dan de kunst om het podium te betreden en zo snel mogelijk goed mee te doen. Maar het is lastig om op hetzelfde tempo mee te doen en er foutloos tussen te passen.
Door al die verschillende technieken te observeren, kunnen we onze eigen stijl creëren. Zo kun je de coassistent altijd vinden in de grote voorstelling. Soms op de achtergrond, zoekende naar houvast en stabiliteit. Maar steeds vaker ook op de voorgrond met een explosieve breakdancesolo. De goede observeerder ziet dat in dat soort momenten ware en kostbare kunst verborgen zit.
Caroline Geetan (22) is geneeskundestudent aan de UvA en is onlangs begonnen met haar coschappen.