Ziekte of gedrag; basisbegrippen bij de behandeling van arbeidsongeschikten

Zie ook het artikel op bl. 1670.

Arbeidsongeschiktheid ontstaat vooral als gevolg van sociaal-economische keuzeprocessen.1 Toch kan de rol van artsen bezwaarlijk buiten discussie blijven. Expliciet zijn zij het die als verzekeringsgeneeskundigen of bedrijfsartsen arbeidsverzuim legitimeren. Impliciet doen zij dat ook als behandelend arts. Bijna alle mensen aan wie een uitkering krachtens de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) wordt toegekend, zijn in het daaraan voorafgaande jaar van ziekteverzuim behandeld door een huisarts, een fysiotherapeut of een medisch specialist.2

Een consequentie daarvan is dat als de toename van het aantal arbeidsongeschikten onaanvaardbaar wordt geacht, oplossingen gezocht worden in het strikter hanteren van medische maatstaven. Zo zou men bijvoorbeeld alleen ‘echte zieken’ of ‘door hun beroep gehandicapten’ nog als arbeidsongeschikten moeten erkennen, bij voorkeur met toepassing van ‘objectieve’ criteria. Dat wekt belangstelling voor het begrippenapparaat dat artsen ter beschikking staat bij hun bemoeienissen met arbeidsongeschiktheid. In dit artikel willen wij…