Met het gebroken been in het verkeerde bed beland

Zie ook het artikel op bl. 868.

Dames en Heren,

Bejaarde patiënten met beginnende dementie leven vaak nog, in zekere mate, zelfstandig. Met hulp van hun partner, kinderen, vrienden of buren leiden zij een menswaardig bestaan, met voldoende sociale contacten zowel binnens- als buitenshuis. Na chirurgische ingrepen doen zich bij deze patiënten nogal eens verwikkelingen voor die tijdelijke revalidatie onder psychogeriatrische begeleiding nodig maken.

Helaas zijn de wachtlijsten voor instituten die deze psychogeriatrische zorg kunnen bieden veelal zo lang, dat deze patiënten noodgedwongen in het ziekenhuis opgenomen moeten blijven, vaak gedurende weken of zelfs maanden. Zij liggen dan, zoals dat heet, in een ‘verkeerd bed’.1-3 In het ziekenhuis echter ontberen zij de prikkels uit hun omgeving die hun sociaal functioneren thuis juist nog op een zodanig niveau hielden dat definitieve opname in een psychogeriatrisch verpleeghuis (nog) niet nodig was. Ongetwijfeld veel sneller dan anders het geval zou zijn geweest…