Na het verschijnen van het inmiddels klassiek geworden artikel van Asher over het ‘syndroom van Münchhausen’ in 1951 is een stroom van honderden casusbeschrijvingen op gang gekomen, waarin patiënten met de meest uiteenlopende nagebootste aandoeningen beschreven worden.1 Opvallend is dat weinig artikelen ingaan op de behandeling van het syndroom. Grofweg worden twee manieren onderscheiden waarop patiënten benaderd worden nadat is vastgesteld dat de aandoening, waarvoor zij behandeling vroegen, voorgewend of door henzelf veroorzaakt is. Deze twee wijzen van benaderen worden in de literatuur ‘confronteren’ en ‘niet confronteren’ genoemd. Onder ‘confronteren’ wordt verstaan dat de arts de patiënt meedeelt dat er aanwijzingen zijn gevonden dat de patiënt de betreffende symptomen zelf veroorzaakt heeft. Wanneer de arts de patiënt ‘niet confronteert’, wordt de patiënt behandeld voor de nagebootste aandoening zonder dat er met hem gesproken is over deze diagnostische vermoedens.
Het al dan niet confronteren heeft een plaats in het totale…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties