Samenvatting
De 12-minuten-looptest, waarbij de afstand wordt bepaald die een persoon in 12 minuten kan afleggen, werd in de literatuur beschreven als een goede maat voor de maximale inspanningstolerantie van patiënten met een chronische uitademingsstoornis. Wij onderzochten bij een groep van 50 patiënten met een chronische uitademingsstoornis welke (patho)fysiologische kenmerken het sterkste verband toonden met de loopafstand. Wij vonden een sterke samenhang tussen 12-minuten-loopafstand en vitale capaciteit, residuaal volume, geforceerde expiratoire 1-secondewaarde en zuurstofspanning in arterieel bloed.
Artikelinformatie
Aanvaard op
In print verschenen in
week 39 1987
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1987;131:1714-7
Vakgebied
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG
(Geen onderwerp)
Leiden, oktober 1987,
Met belangstelling lazen wij het artikel van de collegae Dekhuijzen et al. (1987;1714-7). Gesuggereerd werd dat een 6-minuten-looptest even betrouwbaar zou zijn als een 12-minuten-looptest.
Vier jaar geleden verrichtten wij een sterk gelijkend onderzoek bij 22 patiënten met chronische bronchitis en (of) emfyseem en uw resultaten bevestigen de onze. Ook vergeleken wij looptests van verschillende lengte en onderzochten hun verband met onder meer longfunctie-onderzoek. Hierbij bleek dat bij deze groep patiënten een 6-minuten-looptest even waardevol was als een 12-minuten-looptest om inspanningstolerantie te meten.1
De correlatie van de afstand afgelegd in 12 minuten en in 6 minuten was resp. 0,815 en 0,820 (beide p < 0,001) met geforceerde vitale capaciteit (FVC), resp. 0,808 en 0,814 met geforceerd expiratievolume in 1 s (FEV1, beide p < 0,001) en resp. 0,619 (p < 0,001) en 0,574 (P < 0,01) met diffusiecapaciteit gemeten voor koolmonoxide (TLCO). Deze correlaties vergeleken met die gevonden in het onderzoek van Dekhuijzen et al. zouden kunnen verschillen doordat wij ons onderzoek in een lange ziekenhuisgang in plaats van op een lopende band verrichtten. Ook de relatief korte tijd van 2 maanden waarin wij ons onderzoek verrichtten met weinig verschillen in de weersomstandigheden, zou hiertoe kunnen bijdragen.
Edgar PAW, Heurn LWE van, Morgan AD, McHardy GJR. Choice of walking tests to assess respiratory disability and breathlessness. Thorax 1984; 39: 226.
(Geen onderwerp)
Leiden, oktober 1987,
Gaarne danken wij de collegae Edgar en Van Heurn voor hun reactie. De verschillen in correlaties, vastgesteld in hun onderzoeksgroep en in die van ons, kunnen naar onze mening niet worden toegeschreven aan de gebruikte methoden. Immers, een eventueel verschil in loopafstand zal bij elke patiënt relatief hetzelfde zijn.
In ons onderzoek werden bij iedere patiënt het longfunctie-onderzoek en de looptest op één dag verricht. Deze onderzoeken werden alleen uitgevoerd als de patiënten in een klinisch stabiele toestand waren. De verkregen longfunctiewaarden waren per patiënt geheel vergelijkbaar met die van voorgaande metingen. Wij menen daarom dat weersomstandigheden geen invloed hebben gehad op onze onderzoeksresultaten. Mogelijk worden de verschillende correlaties veroorzaakt door een betere lichamelijke toestand van de groep patiënten van Edgar en Van Heurn. De bestaande longfunctie kan dan beter worden ‘omgezet’ in de loopafstand. Interessant is het te vernemen dat ook naar de ervaring van de collegae Edgar en Van Heurn, de 6-minuten-looptest even waardevol is als de 12-minuten-looptest.
Nader onderzoek naar standaardisatie van de diverse looptests en het gebruik ervan in de evaluatie van therapeutische ingrepen lijkt ons zeer zinvol.