Androgene activiteit als risicofactor voor een gestoorde glucosetolerantie

Verlaging van de ‘sex-hormone-binding’-globuline (SHBG)-concentratie geeft een verhoging van het vrije testosteron en daarmee een verhoogde androgene activiteit. Bij vrouwen vormt een verlaagde SHBG-waarde mogelijk een risicofactor voor het ontstaan van niet van insuline afhankelijke diabetes mellitus (NIDDM), die gekarakteriseerd wordt door verhoogde insulinewaarden en verminderde insulinegevoeligheid. Een gestoorde glucosetolerantie (GGT) gaat vooraf aan het ontstaan van NIDDM. Larsson en Ahrén onderzochten daarom de relatie tussen de androgene activiteit en de glucosetolerantie bij postmenopauzale vrouwen.1

Geïncludeerd werden 22 vrouwen met een GGT en 46 vrouwen met een normale glucosetolerantie (NGT) met een leeftijd tussen de 57 en 59 jaar. De testosteronSHBG-ratio werd als maat genomen voor de androgene activiteit. GGT werd gedefinieerd als een bloedglucosewaarde van 7,8-11,1 mmoll twee uur na inname van 75 g glucose tijdens een orale glucosetolerantietest (OGTT). De insulinegevoeligheid werd vastgesteld in een euglykemische-hyperinsulinemische ‘clamp’. De nuchtere glucosewaarde, de 2-uursglucosewaarde na de OGTT en de nuchtere insulinewaarde waren hoger in de GGT-dan in de NGT-groep (p = 0,02; p

Postmenopauzale vrouwen met een GGT hebben ten opzichte van vrouwen met een NGT een hogere androgene activiteit, die sterk correleert met de mate van glucose-intolerantie en insulineongevoeligheid bij vrouwen met een GGT.

De auteurs concluderen dat de androgene activiteit een risicofactor vormt voor het ontstaan van GGT en een negatieve invloed heeft op de insulinegevoeligheid bij vrouwen die reeds een GGT hebben.