‘Goedemorgen, ik ben Guus en ik ben een van de dokters van de kinderafdeling’. Sinds ik ben begonnen met werken stel ik me zo voor als ik mijn visite aan het lopen ben. Voorheen was het een vast riedeltje waarin ik aangaf dat ik in opleiding ben tot dokter, dat ik de visite vandaag loop, maar dat er altijd een kinderarts meedenkt en -kijkt. De afgelopen maanden ben ik steeds meer mijn zelfstandigheid aan het uitbreiden. Ondertussen ben ik écht een van de dokters.
En dat vind ik soms ook wel erg spannend. Bij de coschappen is je mandaat vrij duidelijk: wat je ook doet, uiteindelijk overleg je alles. Binnen die kaders is er veel ruimte voor interpretatie, bij het ene coschap liep de specialist mee en werd ik na twee zinnen onderbroken en bij het andere coschap werd de visite alleen even kort nabesproken. Alles werd altijd gecontroleerd. Nu ligt dat weleens anders. Vooral tijdens diensten wordt er van de anios verwacht dat die zelfstandig beslissingen kan nemen. Logisch ook, anders kan de kinderarts net zo goed zelf nachtdienst doen, maar voor een beginnende arts is het óók spannend.
‘Na minstens zes jaar gestudeerd te hebben wil je het graag eerst zelf aanpakken’
Bel je voor een besluit je supervisor wakker of niet? Veel keuzes zijn niet zo duidelijk zwart-wit. Een spoedkeizersnede bij de verwachting dat het kind er slecht uitkomt, daarvan moet mijn supervisor natuurlijk weten. Een eenvoudige medicatieaanpassing kan ik zelf afhandelen. Een infuus prikken bij een groter kind voel ik me ondertussen ook bekwaam genoeg voor. Maar een nietpluisgevoel van een huisarts? Een kind dat in het ziekenhuis opgenomen ligt en plotseling 40 graden koorts heeft? Na minstens zes jaar gestudeerd te hebben wil je het graag eerst zelf aanpakken. Je hebt hier immers voor geleerd, je bent erin gediplomeerd, in principe zou je dit gewoon moeten kunnen. En je wílt het vooral ook heel graag kunnen.
Ik heb het geluk dat ik in een vakgroep zit met kinderartsen die veel begrip hebben voor deze vragen en dilemma’s. Eén van de opleiders heeft me een handige vuistregel meegegeven: als je langer dan 5 minuten na je keuze twijfelt of het de juiste keuze was moet je om hulp vragen, anders blijf je ermee zitten. Ik ben me ervan bewust dat deze afspraak niet voor iedereen werkt, maar ik moedig elke beginnende anios aan om diens vijfminutenregel te vinden.
Guus Brand is recent afgestudeerd en aan het werk als anios kindergeneeskunde in het Gelre ziekenhuis Apeldoorn.