Onlangs had ik een gesprek met een specialist terwijl ik stond te assisteren bij een operatie. ‘Wat wil je worden als je afgestudeerd bent?’, vroeg hij. Sinds mijn coschap kindergeneeskunde speel ik met het idee om die kant op te gaan. ‘Je hoort niet vaak meer dat mensen van jouw generatie het ziekenhuis in willen gaan’, reageerde de specialist verrast.
Grappig genoeg ben ik zelf de laatste tijd ook aan het twijfelen. Niet over de kindergeneeskunde zelf, want hier ben ik op slag verliefd op geworden. De twijfel voor mij – en volgens mij ook voor mijn generatie – zit hem meer in werken in het ziekenhuis op zich. Doordat de wereld aan onze voeten ligt, en we de mogelijkheden hebben om er het meeste uit te halen, wordt ook verwacht dat we alles uit ons leven moeten halen wat er in zit. Die droombaan, het droomgezin, de droomvrienden en de droomvakanties. Deze verwachtingen zijn soms moeilijk te rijmen met het vak van arts.
‘De vraag die ik mezelf vaak stel is of ik dit wel wil met mijn leven’
In een recent interview zegt Marjolein van de Pol, opleidingsdirecteur bij het Radboudumc, dat geneeskunde nooit een 9-tot-5-baan zal worden. Dit lijkt wel de verwachting te zijn bij mijn generatiegenoten. Ik ben het daarover niet met haar eens. Iedereen die ik ken die geneeskunde studeert weet dat je soms meer uren maakt omdat de patiëntenzorg daarom vraagt. Ik ken ook niemand die daarover klaagt. Waar ik wel over klaag is dat de gemiddelde werkweek in Nederland 32 uur is, maar dat onder het mom van ‘36 uur werken en 10 uur onderwijs’ 46-urige werkweken de norm zijn in het ziekenhuis. Dat ik tijdens een dienstweek mijn vriendin, die fulltime werkt, en mijn vrienden die overdag werken niet of nauwelijks zie. De vraag die ik mezelf nu regelmatig stel is of ik dit wel wil met mijn leven.
Bovendien denk ik dat er alleen maar betere zorg geleverd kan worden als dokters een gebalanceerd leven leiden. Sociale uitlaatkleppen kunnen bijvoorbeeld het risico op burn-out verkleinen. Er mag wat mij betreft ook maatschappelijk wat vaker stilgestaan worden bij het offer dat gevraagd wordt, niet alleen van artsen, maar van alle zorgmedewerkers. 24/7 beschikbare zorg is geen vanzelfsprekendheid, maar een voorrecht waar we met zijn allen voorzichtig mee om moeten gaan.
De mogelijkheden die het ziekenhuis biedt voor het leveren van zorg lijken me geweldig. Het samenwerken in een team om de kwetsbaarste mensen van de samenleving te helpen trekt me nog meer aan. Het lijkt me alleen niet meer dan logisch dat mensen van mijn generatie vaker de afweging maken of dit wel opweegt tegen de offers die je moet maken in je privéleven.
Guus Brand is geneeskundestudent bij het Radboudumc en loopt op dit moment zijn coschappen.