Mijn laatste week op de afdeling Neurologie begint met een lekker kopje koffie tijdens de weekendoverdracht. Ik vang een gesprek op tussen twee neurologen die een stuk bespreken over het tekort aan aniossen. Het stuk draait om behoefte aan een ‘flat white’ en voornamelijk een verwijt aan de nieuwe generatie artsen. De glans van het artsenvak lijkt verdwenen aangezien steeds meer basisartsen ervoor kiezen niet in het ziekenhuis te werken. De glans van gezonde work-lifebalance en ruimte voor zelfontwikkeling ‘outshinet’ het leven van de huidige anios: 60+ uur per week werken zonder enige baangarantie.
Mijn laatste week bij Neurologie markeert ook het einde van mijn eerste masterjaar. Laat ik vooropstellen dat ik dankbaar ben voor de vele lessen die ik heb geleerd en wie ik in de witte jas ben geworden. Maar deze positieve gedachte is er op meer dan de helft van de dagen niet geweest. Daarbovenop maakt het feit dat a(n)iossen standaard overwerken, de toekomst niet erg glansrijk.
‘Plaveien we in de rol van Assepoester de weg naar een betere arbeidsmarkt?’
Die glans wordt in het stuk vergeleken met een ‘flat white’ die menig consultant standaard in een mooie werkomgeving rustig kan nuttigen. Die glans – die wij als ‘nieuwe arrogante generatie artsen’ niet meer zien – wordt tenietgedaan door de noodzaak van een gezonde work-lifebalance.
Standaard een kopje koffie in de ochtend is niet iets waar je de gemiddelde basisarts nog voor wakker mag maken. Waar je de nieuwe generatie artsen wel wakker mee kan schudden is het angstaanjagende toekomstperspectief van de medisch specialist. Verhalen van fellows die de hele wereld over reizen om maar een kans te maken op een vaste aanstelling in Nederland doet de glans van het artsenvak verbleken. Hoe we die weer gaan oppoetsen, is een groot vraagteken.
Een ‘flat white’ tijdens de weekendoverdracht hoeft voor mij niet, maar ik denk wel dat we onszelf moeten afvragen of aanstaande collega's constant in de rol van Assepoester duwen de weg naar een betere arbeidsmarkt gaat plaveien. Met mijn nog warme koffie kijk ik uit naar het tweede masterjaar, waarin ik nog beter hoop te zien hoe het werk van de nieuwe generatie artsen eruit gaat zien en hoe glansrijk deze loopbanen kunnen worden.
Nanske Biesma (24) loopt coschappen in het VUmc.