Coschappen lopen kent vele gezichten: door de verschillende ziekenhuizen, werkwijzen en collega’s. Om nog maar te zwijgen over het vinden van de juiste aansluiting via 9292, uitzoeken waar het personeelstoilet is en de verschillende mogelijkheden ontrafelen waarmee je je ‘eigen coschap kunt maken’. Zo geeft het ook het gevoel van bevoorrechting en eindeloze mogelijkheden. Tegelijkertijd zorgen de feedbackformulieren, de deadlines en de onderlinge competitie voor het risico op overbelasting, een overdosering.
Dit keer mocht ik 9292 even laten voor wat het was: voor mijn coschap kindergeneeskunde mocht ik voor zes weken verhuizen naar Goeree-Overflakkee. Elke ochtend wandelde ik langs de kerk, de bakker of de apotheek. Ook het ziekenhuis voelde overzichtelijk en gemoedelijk, met name door het personeel. Zo herinner ik mij een ochtend waarbij ik patiënten zag op de spoedpoli terwijl mijn supervisor zich tussen de SEH, verpleegafdeling en poli leek te moeten opsplitsen. Ondanks dat was er rust, aandacht en bovenal optimisme bij ieder contact met mij of met de patiënt. Ik was benieuwd naar dat ‘recept’.
‘De eilandbewoners kenden het juiste recept om te floreren’
In de weekenden verbleef ik regelmatig bij mijn oom en tante die op het eiland wonen. Mijn oom werkt nog als neuroloog en daarnaast genieten ze van de ruige duingebieden, brede stranden en hun achtertuin met moestuin, kippen en de ‘hoagtes’. Op de laatste dag van mijn coschap verbleef ik opnieuw in het tuinhuis. Na het afleggen van mijn mondelingen kreeg ik koffie, kaplaarzen, handschoenen en een kruiwagen. We gingen de berg houtsnippers verdelen rond de moestuin. Geheel in lijn met de prestatiedruk van die morgen zette ik het op een lopen: die tuin gaat vandaag af. Maar hij maande me tot rust: ‘We gaan rustig wandelen. Kijken hoe mooi de bollen uitkomen. De wind voelen. Vandaag gaan we het niet afmaken, anders is het niet leuk.’
Inmiddels ben ik weer terug in de Randstad en denk ik nog vaak terug aan het eiland en de mensen daar. Ze wisten vaak het juiste recept te schrijven om te kunnen floreren: voldoende om hard te kunnen werken en niet meer dan nodig om het leuk te houden. En ondertussen vergaten ze vooral niet om te wandelen en rond te kijken.
Anna Huisman, coassistent aan de Vrije Universiteit, heeft een passie voor schrijven en deelt in haar columns onder andere inzichten over de veranderende zorg, onderzoek en onderwijs.