Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

De malletvinger: opereren versus spalken

Klinische praktijk
Navin Gurnani
Jochem Hoogendoorn
Steven Rhemrev
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2014;158:A6941
Abstract
Abstract
Sluiten
Mallet finger: surgery versus splinting

  • Mallet finger is a very common injury, but there is still much discussion about the best treatment.

  • Mallet finger should be operated on if a fracture is larger than 1/3 of the articular surface or in volar subluxation, because otherwise the fracture may remain unstable or there may be loss of function.

  • However, we believe that most mallet fingers can be treated conservatively.

  • Consideration of the relevant literature from PubMed shows that nearly all cases of mallet finger can be treated conservatively with a splint, without significant differences in function, deformity or pain versus surgical treatment.

  • Although there is no significant difference in complications between splinting and surgery, the complications of an operation may be far more serious.

  • In spite of the current operation indication, we should be more reluctant to operate on mallet finger.

    • Conflict of interest: none declared. Financial support: none declared.

Samenvatting

  • De malletvinger is een veel voorkomend letsel, maar over de beste behandeling bestaat nog altijd discussie.

  • Een malletvinger zou geopereerd moeten worden bij een fractuur van meer dan 1/3 van de gewrichtsoppervlakte of bij volaire subluxatie, omdat anders blijvende instabiliteit van de fractuur en functieverlies dreigt.

  • Wij denken echter dat een groot deel van de malletvingers even goed conservatief kan worden behandeld.

  • Bij beschouwing van relevante literatuur uit PubMed blijkt dat bijna alle malletletsels conservatief behandeld kunnen worden met een spalk, zonder significant verschil in functie, standsafwijking of pijn in vergelijking met operatieve behandeling.

  • Er is geen significant verschil in complicaties tussen spalken of een operatie, maar de complicaties bij een operatie kunnen wel veel serieuzer zijn.

  • In weerwil van de huidige indicatiestelling, moet men terughoudend zijn met operatief ingrijpen bij een malletvinger.

Artikelinformatie
In print verschenen in
week 17 2014

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 2014;158:A6941
Vakgebied
Chirurgie
Bewegingsapparaat
Auteursinformatie

Medisch Centrum Haaglanden, afd. Orthopedie, Den Haag.

Drs. N. Gurnani, arts-assistent orthopedie; dr. J. Hoogendoorn en dr. S. Rhemrev, traumachirurgen.

Contact N. Gurnani (navingurnani@gmail.com)

Verantwoording

Belangenconflict en financiële ondersteuning: geen gemeld.
Aanvaard op 8 januari 2014

Auteur Belangenverstrengeling
Navin Gurnani ICMJE-formulier
Jochem Hoogendoorn ICMJE-formulier
Steven Rhemrev ICMJE-formulier
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties

Diederick B.
Wouters

 

 

Met veel belangstelling heb ik dit artikel gelezen, mede aangezien wij net een artikel over de ossale mallet gepubliceerd hebben in "HAND" (The Meniscus Arrow® as a fixation device for the treatment of mallet fractures: results of 50 cases; DOI 10.1007/s11552-014-9619-9, the American Association for Hand Surgery 2014).

Uit onze literatuur analyse hebben wij echter geconcludeerd, dat bij een ossale Mallet met een fragment, dat groter is dan 1/3 van de basis van de eindphalanx en zeker bij een (sub) luxatie van de eindphalanx in het DIP gewricht een conservatieve behandeling tot grote morbiditeit leidt.

Gezien de gunstige resultaten van de beschreven methode (allen consolideerden in de primaire repositie stand), de korte operatie duur, de ingreep onder "oberst" anaesthesie en daardoor minimale belasting voor de patiënt en de te verwaarlozen complicaties in deze opeenvolgende serie van 50 fracturen, lijkt me de conclusie van de schrijvers van het artikel, waarop ik reageer niet gerechtvaardigd, niet alleen door onze serie, maar ook door de uitkomsten van de literatuur gegevens, voor zover wij ze interpreteerden.

Buiten onze gepubliceerde serie kan ik vermelden, dat wij ook uitgestelde fracturen op de beschreven wijze geopereerd hebben, dus persisterende, conservatief behandelde, pijnlijke pseudarthrosen, de langst bestaande was na 3 maanden, die allen een gunstig beloop hebben gehad.

Ons advies blijft, conform de wereld literatuur, om, indien het fragment groter is dan 1/3 van de basis van de eindphalanx, zeker bij een (sub) luxatie, de fractuur operatief te behandelen, bij voorkeur zo snel mogelijk (binnen een paar weken) om zo ook de disutility van de patiënt te bekorten.

 

Diederick Wouters, traumachirurg, Amstelveen

 

in het overigens voortreffelijke artikel over de malletvinger is in figuur 3 op pag 762 tweemaal hetzelfde anglicisme geslopen namelijk: "gereduceerd", waar we in het Nederlands 'gereponeerd' gebruiken.

Ik ben bang dat het gebruik van het woord "studie" (pag 214) voor onderzoek(ing) al zo ingeburgerd is dat het anglicisme nauwelijks herkend wordt en niet meer te verbeteren valt.

 

Dick Busman, chirurg n.p. 

Dank voor het lezenswaardige artikel.

U vermeld dat patiënten met een malletvinger gemiddeld 6 weken vrij nemen van hun werk.

In het door u geciteerde artikel staat echter dat een kwart van de patiënten niet werkt tijdens de spalkperiode ( 6 weken). Nadere informatie over niet werken ontbreekt.

In Nederland nemen patiënten niet vrij van hun werk als ze door een dergelijk letsel hun werk niet (volledig) kunnen verrichten. Ze melden zich ziek ( werknemers) of maken gebruik van hun arbeidsongeschiktheidsverzekering ( zelfstandig ondernemers).

 

Max Hendriks, medisch adviseur Delta Loyd