Zijn angst voorbij

Van die middag is alleen het gevoel me bijgebleven, niet zijn naam, niet de datum, het jaar niet, niet zijn gezicht. Wel de plaats: OK 1, en die paar seconden van plotse, heftige verbondenheid, waarvan ik op dat moment al besefte dat het voor tijden zou beklijven.

‘Oh, dokter, ik ben zó ontzettend bang, u móét me helpen, echt.’ Met ruim gevoel voor drama en theater kondigde hij me de avond tevoren aan hoe de zaken ervoor stonden: hij zag als een berg op tegen die hartoperatie morgen en aan mij de taak om dat uit de wereld te helpen. Mag het een ietsje minder, ouwe nicht, schatte ik de situatie voor mezelf in; dat hij er een was, dat was moeiteloos in één blik te zien. Nou eventjes niet aan dokters hoofd zeuren, het gaat om een drievoudige omleiding, een eenvoudig klusje van alledag; hè alsjeblieft, het was druk…