Zenuwletsel bij primaire schouderluxaties en subcapitale humerusfracturen

To determine incidence and gravity of nerve injury after primary shoulder dislocations and humeral neck fractures.

Design

Prospective follow-up study.

Setting

Leyenburg Hospital, the Hague, the Netherlands.

Method

101 patients with a shoulder dislocation or humeral neck fracture were examinated clinically. Special attention was paid to function, muscle force and indications for nerve injury. In patients with suspicion of nerve injury or if clinical testing could not be performed due to severe pain an extensive electrophysiological assessment was carried out. Patients were treated with immobilisation for one to four weeks. Thereafter passive and active exercises, if necessary with the aid of a physiotherapist, were prescribed.

Results

In 45101 (45) of the patients an axonal nerve lesion was found. In elderly patients (> 65 years) the frequency was 54 (3463). The nerves most frequently affected by neuropathy were the axillary, suprascapular, musculocutaneus and radial nerves. The ratio of nerve lesions in the fracture and dislocation groups was 53:34. Patients with haematoma or with paresis of the deltoid muscle had a significantly higher frequency of nerve palsy. The presence of sensory loss or muscular atrophy was not associated with a higher frequency of nerve lesions. At the mean follow-up of four months most patients had recovered well clinically.

Conclusion

Almost half of the patients had electromyographically confirmed nerve lesions. Early diagnosis (with EMG in patients who need a well functioning shoulder) and an early start of active exercise supervised by a physiotherapist are of great value for recovery.

Samenvatting

Doel

Inventarisatie van frequentie en ernst van zenuwletsel als begeleidend letsel bij primaire schouderluxatie en subcapitale humerusfractuur.

Opzet

Prospectief follow-up-onderzoek.

Plaats

Ziekenhuis Leyenburg, 's-Gravenhage.

Methode

Bij 101 patiënten met schouderluxatie of subcapitale humerusfractuur werd klinisch frequente nacontrole gedaan met specifieke aandacht voor functie, spierkracht en eventuele aanwijzingen voor neurogeen letsel. Bij vermoeden van zenuwletsel of bij slecht uitvoerbaar onderzoek werd na 3 weken elektromyografie (EMG) verricht. De behandeling bestond uit 1-4 weken immobilisatie, vervolgens werd passieve en actieve oefentherapie voorgeschreven, indien nodig onder leiding van de fysiotherapeut.

Resultaten

Bij 45101 patiënten (45) werd een axonaal zenuwletsel gevonden. Bij oudere patiënten (> 65 jaar) was het percentage nog hoger, namelijk 54 (3463). Hierbij betrof het meestal de N. axillaris, de N. suprascapularis, de N. musculocutaneus en de N. radialis. De frequentieverhouding tussen de fractuur- en de luxatiegroep was 53:34. Bij hematoom of parese van de M. deltoideus was de frequentie van zenuwletsel significant groter, terwijl sensibiliteitsstoornis en spieratrofie niet correleerden met de aanwezigheid van zenuwletsel. Na een gemiddelde follow-up van 4 maanden bleken de meeste patiënten (73101) zich klinisch goed te herstellen.

Conclusie

Bij bijna de helft van de patiënten werd zenuwletsel gezien. Vroegtijdige onderkenning (op indicatie door middel van EMG bij patiënten voor wie een goede schouderfunctie belangrijk is) en vroeg actief oefenen onder leiding van de fysiotherapeut zijn voor deze patiënten van groot belang.