Wegraking: epileptische aanval of syncope? Een prospectief onderzoek

To assess the diagnostic value of the history and of additional investigations of patients with a transient loss of consciousness, and to compare the diagnostic interpretation of the history of these patients by different physicians.

Setting

Academic Hospital Leiden.

Design

Prospective.

Patients and methods

119 consecutive adult patients with a transient loss of consciousness were interviewed. All patients had an ECG, an EEG and laboratory tests. Patients younger than 65 years of age had an additional hyperventilation test. All were followed up for 15 months. 45 patients (38) received a final diagnosis of seizure and 74 patients (62) a diagnosis of syncope. The sensitivity, specificity and likelihood ratio were calculated of all significant findings. The details of the history were given to 2 general practitioners, 2 neurologists and 2 epileptologists. To compare the interrater agreement the kappa method was used.

Results

With a prior probability of a seizure of 25, the posterior probability was 94 if the patient was confused afterwards according to the eyewitness, and 6 if the patient was not confused. Epileptiform activity on the EEG gave a posterior probability of 73. The EEG could not exclude a seizure. The hyperventilation test was not more informative than a simple question about attacks of breathlessness. Between physicians disagreement about the diagnosis was substantial.

Conclusion

If a patient is confused after a transient loss of consciousness a seizure is more likely than a syncope.

Samenvatting

Doel

Vaststellen welke (hetero-)anamnestische gegevens het meeste invloed hebben op de diagnose ‘epileptische aanval’ of ‘syncope’, wat de bijdrage is van het aanvullend onderzoek, en of er verschillen zijn tussen huisartsen, neurologen en epileptologen in de beoordeling van de anamnese.

Plaats

Academisch Ziekenhuis Leiden.

Opzet

Prospectief.

Methoden

Bij 119 opeenvolgende volwassen patiënten die met een voorbijgaand bewustzijnsverlies naar de neuroloog verwezen werden, werd een gestandaardiseerde anamnese opgenomen, en vervolgens een EEG, ECG, routinelaboratoriumonderzoek en bij patiënten jonger dan 65 jaar een hyperventilatietest. Alle patiënten werden gedurende 15 maanden gevolgd. De uiteindelijke diagnose was ‘epileptische aanval’ bij 45 patiënten (38) en ‘syncope’ bij 74 (62). Sensitiviteit, specificiteit en aannemelijkheidsverhouding werden bepaald. De anamnestische gegevens werden voorgelegd aan 2 huisartsen, 2 neurologen en 2 epileptologen. Als maat van overeenstemming van beoordeling werd kappa gebruikt.

Resultaten

Bij een voorafkans op de diagnose ‘epileptische aanval’ van 25 was de achterafkans 94 als de patiënt volgens een ooggetuige verward was na afloop, en 6 als de patiënt niet verward was. Epileptiforme afwijkingen op het EEG gaven een achterafkans van 73. Het EEG bleek ongeschikt om een epileptische aanval uit te sluiten. De hyperventilatietest bleek niet meer op te leveren dan een vraag naar benauwdheden. Tussen artsen bleek weinig overeenstemming te bestaan over de diagnose.