Trends in de incidentie en overleving voor prostaatkanker in Zuidoost-Nederland, 1971-1995

To investigate to what extent the incidence of prostate cancer has increased and if this can be explained by improved detection techniques.

Design

Cohort study based on a cancer registration.

Methods

Using prostate cancer data of the Eindhoven Cancer Registry (the Netherlands) the age-adjusted incidence (also according to stage and grade) as well as mortality were calculated. To investigate whether latent tumours were detected increasingly, trends in survival were also calculated.

Results

The rise in incidence, from 37 per 10⁵ in 1975 to 55 per 10⁵ in 1989, included all grades as well as metastasized cancer. Five-year relative survival barely improved from 53 (95 confidence interval (95 CI): 47-59) in 1975-1979 to 56 (95 CI: 51-61) in 1985-1989. Regional mortality due to prostate cancer increased from 22 per 10⁵ in 1975 to 32 per 10⁵ in 1995. After 1990, the age-adjusted incidence further increased to 80 per 10⁵ in 1995, the increase representing mainly low-grade localized prostate cancer, presumably due to introduction of PSA assays.

Conclusion

Two trends can be distinguished. The first is a 53 increase in the incidence between 1971 and 1989, which also included aggressive prostate cancer. Since the prognosis barely improved, increased diagnosis of latent tumours plays a limited part. The second increase (by 45) can be explained by the introduction of PSA testing, since this may advance the diagnosis by up to 5-10 years.

Samenvatting

Doel

Onderzoeken in welke mate de incidentie van prostaatkanker is toegenomen en of de toename te verklaren valt door verbeterde opsporingstechnieken.

Opzet

Cohortonderzoek op basis van een kankerregistratie.

Methoden

Van de tussen 1971 en 1995 in Zuidoost-Nederland geregistreerde patiënten met prostaatkanker werden trends in de voor leeftijd gestandaardiseerde incidentie (ook per stadium en differentiatiegraad) en sterfte aan prostaatkanker bestudeerd. Om na te gaan of er in toenemende mate latente tumoren zijn ontdekt, werden trends in de prognose bestudeerd.

Resultaten

De incidentie nam toe van 37 per 100.000 in 1975 tot 55 per 100.000 in 1989, daarbij alle graderingen en ook gemetastaseerde carcinomen omvattend. De relatieve 5-jaarsoverleving verbeterde nauwelijks, van 53 (95-betrouwbaarheidsinterval (95-BI): 47-59) in 1975-1979 naar 56 (95-BI: 51-61) in 1985-1989. De regionale sterfte aan prostaatkanker nam toe van 22 per 100.000 in 1975 tot 32 per 100.000 in 1995. Na de introductie van PSA-bepalingen sinds 1990 nam de incidentie verder toe tot 80 per 100.000 in 1995, maar betrof toen hoofdzakelijk goed en matig gedifferentieerde lokale tumoren.

Conclusie

Er zijn twee trends te onderscheiden. De eerste betreft de toename in de incidentie van ruim 50 tussen 1971 en 1989, die ook agressieve vormen van prostaatkanker omvatte. Aangezien de prognose nauwelijks is verbeterd, speelt toegenomen diagnose van latente tumoren een ondergeschikte rol. De tweede toename in incidentie (met 45) sinds 1990 lijkt meer een schijnbare toename, die berust op vervroeging van de diagnose met 5-10 jaar als gevolg van het gebruik van PSA-tests.