Tijd voor koersvast zorgbeleid

Jarenlang was de PVV een oppositiepartij, vooral bekend (of berucht) om haar harde standpunten over immigratie en migranten. Minder zichtbaar was de stevige zorgagenda die de partij óók koesterde. Het werd steeds duidelijker dat ze maar wat graag de minister van Volksgezondheid wilden leveren. En dat lukte, een jaar geleden, in de persoon van Fleur Agema.

Aan beloftes geen gebrek. Er zou een landelijk netwerk voor gegevensuitwisseling komen. Minder marktwerking in de zorg. En – natuurlijk – AI als dé oplossing voor bijna alles. Maar daar stond ook een flink pakket bezuinigingen tegenover. Zo fors zelfs, dat verschillende koepelorganisaties uit het Integraal zorgakkoord stapten. Instituten als het Integraal Kankercentrum Nederland en het Geneesmiddelenbulletin zagen hun subsidie verdwijnen. De zorg voor onverzekerden werd gekort en onze pandemische paraatheid moest het doen met maar liefst 300 miljoen minder.

Stuk voor stuk kortzichtige acties die na een medische storm van verontwaardiging weer werden teruggedraaid

De kritiek groeide, zeker na een reeks onbegrijpelijke beslissingen zoals het weigeren om mpox-vaccins met Afrika te delen en de bezuiniging op scholing van verpleegkundigen. Agema – de minister, niet het kamerlid – probeerde dat laatste besluit nog te verzachten door het geld dan maar bij de wijkzorg weg te halen. Stuk voor stuk kortzichtige acties die na een storm van medische verontwaardiging weer werden teruggedraaid.

Het ministerie had best ook plannen die oog voor de zorg uitstraalden, maar die werden overschaduwd door de continue wispelturigheid die het vertrouwen in dit kabinet telkens een nieuwe deuk opleverde. En onlangs, nog geen jaar na de aanstelling van Agema, trok PVV-leider Wilders zelf de stekker uit het kabinet, waardoor Agema en haar ambities naar de achtergrond zijn verdwenen.

Gelukkig biedt dat nieuwe mogelijkheden, want de zorg staat voor enorme uitdagingen. Denk aan personeelstekorten, dubbele vergrijzing en verminderde meeropbrengst van steeds duurdere behandelingen. Daar past geen incidentpolitiek bij met losse flodders om makkelijk te scoren voor de achterban, want daarmee blijven we achter de feiten aanlopen. Wat we nodig hebben is een stabiele langetermijnvisie.

Eind oktober mogen we onze stem weer laten gelden. Hopelijk zorgen die stemmen voor een kabinet dat met een meerjarenplan, waarin politici en zorgprofessionals samen optrekken, de broodnodige zorgtransitie vorm gaat geven. Makkelijk? Zeker niet. Maar op de lange termijn levert het wel de meeste waardering én de beste zorg op.