Prognostische aspecten voor recidief-basalioom

Het basalioom is de meest voorkomende vorm van huidkanker, doorgaans beginnend als een lichte verhevenheid die langzaam uitgroeit met een glazige rand en centraal atrofieert of ulcereert. Grijpt men niet tijdig in, dan kan lokale destructie van het omgevende weefsel volgen. Doorgaans zal het niet zover komen. Met lokale behandeling, cryotherapie, radiotherapie of excisie, zijn de meeste basaliomen eenvoudig te behandelen. Toch doet zich nogal eens een recidief voor met aanzienlijke functionele, kosmetische en therapeutische repercussies. In verband hiermee werd door Dixon et al. een beperkt onderzoek verricht naar de voorspellende waarde van een aantal klinische en histologische kenmerken met betrekking tot de kans op een recidief. Zij vergeleken 30 basaliomen die recidiveerden met 74 niet-recidiverende basaliomen. Alle basaliomen waren chirurgisch behandeld. Drie klinische kenmerken werden nagegaan: de duur en de lokalisatie van het basalioom en de leeftijd van de patiënt. Alleen de lokalisatie had een prognostische betekenis. Daarbij bleek dat een basalioom in de nek, op de romp of op de ledematen duidelijk samenging met ‘niet-recidiveren’. Van de histologische kenmerken waren prognostisch van belang: de tumorvrije marge (afstand tot het resectievlak), het groeipatroon, de vorm van de celnesten, de contouren van de tumorrand en de mate van palissade. Er waren geen statistisch significante verschillen tussen beide groepen wat betreft invasie in de diepte, diameter, ontstekingsreactie, actinische beschadiging van de onderliggende huid, tumornecrose, nucleaire hyperchromasie, nucleoli, mitosen, hoeveelheid melanine en amyloïd en de omvang van de celnesten.

De auteurs besluiten dat de patholoog-anatoom op basis van histologische bevindingen kan informeren over de aard van een aantal prognostische kenmerken opdat zo nodig wordt gekozen voor een meer agressieve therapie.