Oudere patiënten op de Intensive Care

Het aantal oudere patiënten dat op een Intensive Care (IC) wordt opgenomen neemt de laatste jaren toe. Bij opname van oude patiënten op een IC rijst al snel de vraag of deze patiënten daar profijt van zullen hebben: is de opname op de IC proportioneel aan de kans op overleven en de kwaliteit van leven na ontslag van de IC? Enerzijds moet we ernaar streven dat patiënten hun laatste levensfase waardig, liefst in hun eigen omgeving kunnen doorbrengen. Anderzijds kan de beslissing om niet te beginnen aan een behandeling op de IC, deze te limiteren of te staken, direct consequenties hebben, waaronder een groot risico op overlijden.

De triage van oudere patiënten lijkt de laatste jaren complexer te worden. Medisch-technologische ontwikkelingen, steeds vaker minimaal invasief, maken steeds meer mogelijk. De levensverwachting en vitaliteit van oudere patiënten neemt toe, en de mortaliteit op de IC daalde in de afgelopen jaren bij ouderen in dezelfde mate als bij jongere patiënten.1 Ook heersen er in onze multiculturele maatschappij grote culturele en religieuze verschillen in denkbeelden over het levenseinde en de eigen, intrinsieke waarden van leven. Medici op een IC staan over het algemeen in een ‘behandelmodus’ waarin het vaak lastiger is een patiënt niet te behandelen dan te beginnen met een behandeling. Zeker als patiënten zelf niet meer wilsbekwaam zijn is het lastig om beslissingen te nemen, want je neemt een beslissing voor mensen van wie niet duidelijk is hoe ze zelf hun huidige en toekomstige kwaliteit van leven zouden beoordelen.