Orale glucoseverlagende medicatie als monotherapie bij zwangerschapsdiabetes: omstreden

Treatment of gestational diabetes mellitus is a hotly debated topic. In a recent randomized trial, metformin as a monotherapy achieved maternal and neonatal outcomes comparable to insulin treatment. In 2000, a randomized trial reported a similar favourable result with glibenclamide. The logical conclusion would be that either drug could already have a place in the usual treatment strategy in gestational diabetes. However, a number of major methodological, design and interpretation issues and shortcomings have led to the conclusion that such a point of view is not currently tenable. Therefore, neither metformin nor glibenclamide can yet have an established place as monotherapies in gestational diabetes; they can be used only in exceptionally cases.

De behandeling van zwangerschapsdiabetes is omstreden. Recent is een omvangrijk gerandomiseerd onderzoek gepubliceerd naar het effect van monotherapie met metformine.1 Deze studie heeft de discussie over de behandeling van zwangerschapsdiabetes weer aangejaagd. Aan dit onderzoek kleven problemen, die ik in dit artikel bespreek.

Daarnaast is het van belang ook de resultaten van een eerdere grote studie te betrekken, waarin het effect van glibenclamide werd onderzocht.2 Er zijn ook nog twee kleine studies verschenen, maar die leveren geen belangrijke bijdrage aan de discussie door de verscheidenheid aan inclusiecriteria en de keuze voor en de definitie van de uitkomsten. Maar vooral de beperkte grootte van de patiëntenpopulatie is van belang.3,4

Zwangerschapsdiabetes

Zwangerschapsdiabetes (diabetes gravidarum) wordt gedefinieerd als elke vorm van hyperglykemie dan wel glucose-intolerantie die voor het eerst ontdekt wordt tijdens een zwangerschap.5 Onbehandelde zwangerschapsdiabetes gaat gepaard met een verhoogde kans op maternale morbiditeit (pre-eclampsie, premature geboorte, polyhydramnion…