Tuchtrechtspraak, intrinsieke onzekerheid en defensief medisch handelen: met elkaar verbonden?

Disciplinary law originally intends to promote quality in individual health care. One could argue on the basis of empirical data that the current practice of medical disciplinary law does not demonstrably contribute to ‘defensive medicine’, a putative adverse effect of this form of jurisdiction.

However, the practice and perception of disciplinary law should demonstrate that the possible other side effects (e.g. time consuming, emotionally distressful, impeding transparency to patients and colleagues, increasing the burden of uncertainty in medicine) of this form of case law dwarfs the yield: this postulated quality improvement.

The words ‘discipline’ and ‘law’ are in themselves barriers in catalyzing an open attitude towards discussing suboptimal processes in health care with both patients and colleagues. Further reflection on the scope of practice and the perception of disciplinary law is necessary in order to further shape a cultural shift towards such an attitude and an dialogue. We have to move from the disciplinary law to a learning portal.

Conflict of interest and financial support: none declared.

In de dagelijkse praktijk nemen artsen continu beslissingen in onzekerheid. Past de huidige tuchtrechtspraak eigenlijk wel bij de onzekerheid van de medische praktijk?

Een monocausaal verband tussen tuchtrechtuitspraken en defensiviteit in de geneeskunde is niet eenvoudig aan te tonen.1 Dat wil niet zeggen dat zo’n verband er helemaal niet is: afwezigheid van bewijs is immers geen bewijs van afwezigheid. Een persoonlijke invalshoek bij deze problematiek.

Oorspronkelijk is tuchtrechtspraak bedoeld om de kwaliteit in de individuele gezondheidszorg te bevorderen. Maar misschien is het daarnaast ook wel interessant en statusverhogend om een beroep uit te oefenen waarop het tuchtrecht van toepassing is. De meeste beroepen komen tenslotte niet verder dan een onafhankelijk orgaan dat oordeelt over de kwaliteit van collega-beroepsbeoefenaren. Een tuchtrechter komt daar dan niet aan te pas. Zou de kwaliteit van al die andere beroepsgroepen aanzienlijk minder zijn doordat er geen tuchtrechter aan de top van de kwaliteitspiramide staat? Ik wil die stelling niet zonder meer onderschrijven. De vraag is bijna niet te onderzoeken, maar daarmee niet onzinnig.