Neurosarcoïdose

Sarcoïdose, ofwel de ziekte van Besnier-Boeck-Schaumann, is een aandoening gekenmerkt door het vóórkomen van granulomen met epitheloïde cellen in weefsels en organen. Anders dan bij tuberculose is er bij sarcoïdose nooit sprake van ‘verkazing’, maar op den duur kan fibrose optreden. Vooral lymfoïde weefsel, longen, lever, beenderen, ogen, spierweefsel, huid en slijmvliezen worden aangedaan. Op plaatsen waar het ziekteproces actief is, wordt een versterkte cellulaire immuunrespons gevonden; het doelwitantigeen is echter niet bekend.1 De symptomen zijn zeer wisselend; meestal vormen pulmonale klachten en algemene vermoeidheid een onderdeel van de klachten.

Het zenuwstelsel is relatief zelden aangedaan (3-5), de symptomen van neurosarcoidose zijn aspecifiek en zeer divers. Bij de helft van de patiënten met neurosarcoïdose begint de ziekte met neurologische symptomen en soms blijft sarcoïdose zelfs beperkt tot het zenuwstelsel.2-5 Om deze redenen wordt de diagnose soms laat of mogelijk zelfs helemaal niet gesteld.