Immunosuppressieve therapie van idiopathische membraneuze glomerulopathie

Idiopathic membranous nephropathy is the most frequent cause of nephrotic syndrome in adults.

The natural course of idiopathic membranous nephropathy is characterized by a high incidence of spontaneous remissions. Some 50 of the patients reach end-stage renal disease.

Treatment with corticosteroids alone is not efficacious; treatment with a combination of immunosuppressive drugs improves renal survival. However, because of the high incidence of spontaneous remissions and the risk of treatment-related toxicity, immunosuppressive treatment should be reserved for patients with proven renal insufficiency.

Cyclophosphamide appears to be more efficacious and better tolerated than chlorambucil.

Identification of high-risk patients at an early stage of the renal disease may contribute to a more efficient use of immunosuppressive treatment.

Samenvatting

De idiopathische membraneuze glomerulopathie is de meest voorkomende oorzaak van het nefrotisch syndroom bij volwassenen.

Spontane genezing treedt op bij 50 van de patiënten. Uiteindelijk ontstaat bij ongeveer 50 van de patiënten een terminale nierinsufficiëntie.

Behandeling met corticosteroïden alleen is niet effectief. Behandeling met een combinatie van immunosuppressiva is wel effectief, maar wordt vanwege het relatief gunstige natuurlijke beloop en de risico's verbonden aan een dergelijke behandeling vooralsnog voorbehouden aan patiënten met aangetoonde achteruitgang van de nierfunctie.

Op basis van een vergelijking van de meest gebruikte immunosuppressieve schema's lijkt cyclofosfamide te prefereren boven chloorambucil vanwege een grotere effectiviteit en minder bijwerkingen.

Herkenning van risicopatiënten in een vroege fase van de nierziekte zou kunnen leiden tot het optimaliseren van de behandeling.