Dames en Heren,
Een liesbreuk bij een kind, ook wel ‘kinderbreukje’ genoemd, is een veel voorkomende afwijking. Een breuk is een uitstulping van het buikvlies (de breukzak) door een al of niet van tevoren bestaande opening (de breukpoort), met of zonder inhoud. De meest voorkomende breuk bij kinderen is de liesbreuk. De afwijking treft in 85 van de gevallen jongens.
In Nederland worden jaarlijks ongeveer 1500 kinderen jonger dan 1 jaar wegens deze afwijking geopereerd. Het gevaar van een breuk schuilt in de kans op beklemming, waarbij circulatiestoornissen optreden in de inhoud van de breukzak, meestal de darm. Ook de bloedtoevoer naar de testis kan door een beklemming zodanig worden verstoord dat een atrofie van de testis optreedt. Hoe jonger het kind, des te groter de kans op beklemming. In de regel kan men dus het best een liesbreuk bij een kind vroegtijdig operatief behandelen. De behandeling lijkt eenvoudig: de…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
(Geen onderwerp)
Alkmaar, mei 1992,
Met interesse heb ik de klinische les van collega Vos gelezen (1992;857-8). De strekking van de les, nl. dat een liesbreukoperatie bij een pasgeborene geen sinecure is, kan ik ook uit eigen ervaring bevestigen. Verbaasd ben ik echter wanneer hij ingaat op de chirurgische techniek, waarbij hij stelt dat de gehele breukzak verwijderd dient te worden. In een ander kinderchirurgisch centrum had ik geleerd de breukzak aan de voorzijde te openen, de ductus deferens en de vaten zorgvuldig af te prepareren, de breukzak te klieven, en vervolgens over te gaan tot herniotomie met torsieligatuur. Hierbij wordt dus wel een deel van de processus vaginalis verwijderd, maar blijft het distale deel van de breukzak nadrukkelijk in situ, juist om de kans op beschadiging door onnodige dissectie to klein mogelijk te maken.1
Rowe MI, Lloyd DA. Inguinal hernia. In: Welch KJ, Randolph JG, Ravitch MM, et al, eds. Pediatric surgery. 4e dr. Chicago: Year Book Medical Publishers 1986: 782-3.
(Geen onderwerp)
Amsterdam, juni 1992,
Indien er sprake is van een geheel open processus vaginalis, een hernia scrotalis, ben ik het geheel eens met collega Bijnen. Ook wij hebben dan de gewoonte het distale gedeelte van de tunica vaginalis in situ te laten; wij nemen de breukzak vlak boven de testikel door en verwijderen het gedeelte tot aan de annulus inguinalis profundus. In de andere gevallen proberen wij de breukzak in toto te verwijderen.
Anders dan Bijnen proberen wij de breukzak zo lang mogelijk gesloten te houden omdat wij vinden dat het afprepareren van de ductus deferens en de vaten gemakkelijker is bij een gesloten dan bij een open breukzak.
Ik ben Bijnen erkentelijk voor zijn aanvulling.