Wetenschappelijke tijdschriften hebben zich ontwikkeld uit de correspondentie met wetenschappelijke academies, zoals de Royal Society in Londen en de Académie des Sciences in Parijs, die als postkamer voor hun leden fungeerden. Brieven en verhandelingen werden gepubliceerd, maar ook beoordeeld op hun kwaliteit, waarbij de redactie kaf van koren moest onderscheiden.
Dat redactionele oordeel als enige maatlat voor die kwaliteit is al lang niet meer toereikend. Sir Theodore Fox, de vroegere hoofdredacteur van The Lancet die de artikelen persoonlijk selecteerde, vroeg zich wel eens af of het enig verschil zou maken als hij de stapels aanvaarde en afgewezen publikaties verwisselde. In The Lancet zou dat misschien het verschil tussen goed en uitstekend hebben betekend, voor andere tijdschriften is het vaak de keus tussen goed, matig of slecht. De hoofdredacteur van de Canadian Medical Association Journal, P. Morgan, schrijft dat wetenschappelijke onderzoekers het onbekende exploreren en dat hun verslagen door huns gelijken…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties