Het diagnostisch beleid bij vermoeden van longembolie: resultaten van een enquête onder Nederlandse internisten en longartsen

- To gain insight into the incidence of suspected pulmonary embolism in the Netherlands and to evaluate the diagnostic strategy and therapeutic consequences in this patient population, a questionnaire was sent to all practising medical and pulmonary specialists (members of the respective associations). The number of patients admitted with suspected pulmonary embolism in the previous month and the diagnostic and therapeutic management in the last patient were requested.

A reply was received from 698 internists and 272 pulmonologists (total response 73). The management by the two specialist groups was not different. In the previous month 970 respondents treated 2245 patients for suspected pulmonary embolism. Extrapolated this means that 2.6 patients per 1000 inhabitants in the Netherlands are suspected of pulmonary embolism each year. Of the respondents, 95 had facilities to obtain a perfusion-ventilation scan. Of this group, 97 performed a perfusion scan when pulmonary embolism was suspected. A normal scan was found in 16 of the patients. A ventilation scan was performed in 71 of the patients with an abnormal perfusion scan result. Of all patients with an abnormal perfusion scan, 87 were treated with anticoagulants. The ventilation scan had little influence on this decision.

The clinical suspicion of pulmonary embolism is a frequent clinical problem. The fact that of all patients with an abnormal perfusion scan 87 are treated, indicates overtreatment. The diagnosis of pulmonary embolism needs to be improved.

Samenvatting

Om inzicht te krijgen in de incidentie van het klinische vermoeden van longembolie in Nederland en om het diagnostisch beleid en de therapeutische consequenties bij de betrokken patiënten te evalueren, werden alle praktizerende internisten en longartsen in Nederland (de leden van de Nederlandse Internisten Vereniging en de Nederlandse Vereniging van Artsen voor Longziekten en Tuberculose) geënquêteerd. Gevraagd werd naar het aantal patiënten dat vanwege het vermoeden van longembolie in de laatste maand was opgenomen en naar het diagnostisch en therapeutisch beleid bij de laatste patiënt.

Van 698 internisten en 272 longartsen werd een antwoord ontvangen (totale respons 73). Het beleid van beide groepen specialisten bleek niet significant te verschillen. In de maand voor de enquête hadden de 970 respondenten 2245 patiënten onder behandeling gehad wegens een klinisch vermoeden van longembolie. Geëxtrapoleerd betekende dit dat bij 2,6 patiënten per 1000 inwoners per jaar in Nederland wordt gedacht aan longembolie. Van de respondenten beschikte 95 over perfusie-ventilatiescan-faciliteiten. Van hen verrichtte 97 een perfusiescan bij vermoeden van longembolie. Hierbij bleek bij 16 van de patiënten de scan normaal te zijn. Bij 71 van de patiënten met een afwijkende perfusiescan werd ook een ventilatiescan gemaakt. In totaal werd 87 van alle patiënten met een abnormale perfusiescan met anticoagulantia behandeld. De uitslag van de ventilatiescan had hierop slechts geringe invloed.

Het klinisch vermoeden van longembolie komt frequent voor. Dat van alle patiënten met een abnormale perfusiescan 87 werd behandeld, duidt op overbehandeling. De diagnostiek van longembolie dient te worden verbeterd.