Groeihormoonreceptorantagonisten: potentiële indicaties

Klinische praktijk
A.F. Muller
J.A.M.J.L. Janssen
W.W. de Herder
A.J. van der Lely
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2001;145:69-4
Abstract

Samenvatting

- Pegvisomant is gemuteerd menselijk groeihormoon dat zich evenals natief groeihormoon aan de groeihormoonreceptor bindt. Deze binding leidt echter niet tot signaaloverdracht. In geval van hoge concentraties functioneert pegvisomant daarom als een groeihormoonreceptorantagonist. In een kortetermijnonderzoek (3 maanden) is pegvisomant effectief gebleken bij de behandeling van acromegalie.

- Op theoretische gronden zou het verminderen van de biologische effecten van groeihormoon in geval van diabetes mellitus een gunstig effect kunnen hebben op de ernst van de secundaire complicaties van deze ziekte. In proefdiermodellen voor diabetische retino- en nefropathie zijn hier inderdaad aanwijzingen voor gevonden. Gegevens hierover bij de mens ontbreken, maar klinische onderzoeken naar het effect van pegvisomant bij diabetes mellitus zijn in voorbereiding.

- Groeihormoon, rechtstreeks dan wel via productie van de insulineachtige groeifactor I (IGF-I), wordt genoemd als een belangrijke factor bij de groei van kwaadaardige gezwellen. Bij proefdieren waarbij gebruik is gemaakt van een menselijk dikkedarm- en borstkankermodel heeft pegvisomant aangetoond tumorgroei krachtig te kunnen remmen. Onderzoeken bij kankerpatiënten zijn op dit moment nog niet gestart.

Auteursinformatie

Erasmus Universitair Medisch Centrum, afd. Inwendige Geneeskunde, Dr. Molewaterplein 40, 3015 GD Rotterdam.

A.F.Muller, dr.J.A.M.J.L.Janssen, dr.W.W.de Herder en dr.A.J.van der Lely, internisten.

Contact A.F.Muller (muller@inw3.azr.nl)

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties