Zou Hippocrates (460-375 v. Chr.) amendementen op de door hem geformuleerde eed aanbrengen wanneer hij –
geconfronteerd werd met Ineke Stinissen die sinds 1974 in coma vertoeft,
– hoorde van zelfmoord onder te ver doorbehandelde Franse kankerpatiënten of
– opmerkzaam gemaakt werd van het feit dat Engelse vrouwen tot meer dan tien keer toen – zonder succes – een poging tot bevruchting hebben ondergaan met behulp van in vitro-fertilisatie (IVF)?
De ‘vader’ van de medische wetenschap zou waarschijnlijk verwonderd opkijken wanneer de socioloog De Swaan hem verklaarde: ‘Er bestaan nu alleen nog maar patiënten en aanstaande patiënten.’1 De medicalisering van de samenleving is volgens De Swaan niet zo maar een automatisch gevolg van de groei van wetenschappelijke medische kennis. Er waren andere mechanismen werkzaam. Medici raakten steeds meer betrokken bij een bijzonder soort conflictoplossing en wisten de macht te verwerven om mensen in categorieën in te delen en om…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties