Eerder belast mobiliseren na fractuurfixatie

Klinische praktijk
Peter R.G. Brink
Egbert Jan M.M. Verleisdonk
Taco J. Blokhuis
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2017;161:D1533
Abstract

Dames en Heren,

Na operatieve behandeling van een fractuur van het bekken of de onderste extremiteiten mogen patiënten de fractuur

minstens enkele weken niet belasten. Dit is de algemene consensus, maar is dit strikte beleid wel gerechtvaardigd? In dit artikel beschrijven we drie casussen waarbij we bewust afweken van de vigerende protocollen en laten zien wat de gevolgen zijn van deze alternatieve benaderingswijze.

In 1770 kreeg de eerste patiënt een interne fixatie voor een niet-genezende fractuur.1 De chirurgen Lapujode en Sicre openden de huid en onderliggende weefsels van de bovenarm en fixeerden de humerusfractuur met een koperdraad. Na 2 maanden bedrust overleed de patiënt echter. Of dit het gevolg was van kopervergiftiging, een longembolie of een infectie is nooit achterhaald, maar de medische stand was onthutst.

Pas aan het einde van de 19e eeuw durfde men het opnieuw aan om gesloten fracturen inwendig te stabiliseren. De

internationale doorbraak ontstond…

Auteursinformatie

MUMC+, afd. Traumatologie, Maastricht.

Prof.dr. P.R.G. Brink en dr. T.J. Blokhuis, chirurgen.

Diakonessenhuis, afd. Heelkunde, Utrecht.

Dr. E.J.M.M. Verleisdonk, chirurg.

Contact prof.dr. P.R.G. Brink (p.brink@mumc.nl)

Belangenverstrengeling

Belangenconflict en financiële ondersteuning: ICMJE-formulieren zijn online beschikbaar bij dit artikel.

Auteur Belangenverstrengeling
Peter R.G. Brink ICMJE-formulier
Egbert Jan M.M. Verleisdonk ICMJE-formulier
Taco J. Blokhuis ICMJE-formulier
Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties