Doorgeschoten hyperspecialisatie maakt meer stuk dan ons lief is

Tijdens de golven van de covid-19-epidemie is er één vaardigheid essentieel gebleken om de ziekenhuiszorg draaiende te houden: flexibiliteit. Dat geldt op landelijk niveau voor de spreiding van IC-patiënten, op lokaal niveau voor de zoektocht naar een isolatiebed, maar vooral ook op werknemersniveau voor de inzet van personeel op de plekken waar dat het hardst nodig was.

Zo werd ik tijdens de eerste golf als aios interne geneeskunde teruggeroepen naar de intensive care (IC) van een perifeer centrum. Tijdens de tweede golf kletste ik als vaccinatiearts met vitale senioren. En tijdens de derde golf beoordeelde ik peuters door een hek in de afgesloten isolatiehoek van een vluchtelingenkamp in Griekenland. In het ziekenhuis werd ik vooral omringd door jonge collega’s, die ongeacht hun specialisatie elke dag op een andere afdeling werkzaam waren: van Spoedeisende Hulp (SEH) en IC tot covid-19-afdeling.