Dokteren aan het levenseinde: gebruik heldere taal

Up to thirty years ago, in the Netherlands the word ‘stervensbegeleiding’ [literally, dying-guidance] was used to refer to care for people in the last days of life. After Cicely Saunders had developed a multidisciplinary and multidimensional approach for care for the dying, the wording changed, until the word ‘palliative care’ was adopted. This care gradually developed from care for the dying to care for all people with life-threatening illness, as illustrated in the WHO definition. This shift in focus of care raises the question of when palliative care starts. The surprise question is regarded as a useful tool for marking this shift in focus of care. However, answering the surprise question does not inform us about palliative care needs. Nevertheless, when people enter the dying phase, a fundamental change in the nature of care is needed. The word ‘stervensbegeleiding’ marks this change of care.

Conflict of interest and financial support: none declared.

Onlangs poneerde een van de adjunct-hoofdredacteuren van het NTvG dat een dokter meer is dan iemand die een artsendiploma kan laten zien.1 Dat riep in een volgend nummer de vraag op: wat is een dokter?2 De tweede adjunct-hoofdredacteur betoogde dat het antwoord op die vraag vorm krijgt in een gesprek tussen dokters onderling en in een dialoog van dokters met de samenleving.2 Het beantwoorden van die vraag luistert nog nauwer in omstandigheden waar genezen niet meer mogelijk is. Dat vraagt om uitbreiding van die dialoog, en daarvoor is heldere taal nodig.

Herwaardering

In de 20e eeuw ontwikkelde de geneeskunde zich tot een vakgebied waarin techniek een steeds grotere rol ging spelen. Vooral in de jaren 60 leidde die ontwikkeling in toenemende mate tot vragen, zoals pregnant tot uitdrukking kwam in het pamflet Medische macht en medische ethiek van de Leidse hoogleraar en psychiater Jan Hendrik van den…