Een essentieel element van de persoonlijke en professionele vorming van een volgende generatie artsen is het horen van persoonlijke verhalen van supervisors. Denk daarbij aan verhalen als deze: een kinderarts die een coassistent vertelt er bewust voor te kiezen verder te zullen gaan als jeugdarts zodat hij meer tijd aan zijn gezin kan besteden, een neuroloog die met een aios zijn frustraties over de behandeling van een patiënt met de ziekte van Huntington bespreekt of een huisarts die openhartig met een haio de tegenslagen deelt die zij heeft gehad bij het vinden van een nieuwe collega.
In dit artikel roepen wij artsen op meer van zichzelf te laten zien (‘self-disclosure’) in hun rol als opleider en bespreken wij het belang hiervan voor de vorming van toekomstige artsen, aniossen en aiossen.
De kunst van het opleiden
Menig arts deelt tijdens de supervisie van een jongere collega weleens een verhaal uit zijn…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties