Diagnostiek en behandeling van het leverceladenoom in Nederland: overeenkomsten en verschillen

To establish the current expert opinions on the diagnosis and treatment of hepatocellular adenoma in the Netherlands.

Design

Questionnaire.

Method

In 2005, a questionnaire concerning the incidence, diagnosis, treatment, management in case of pregnancy, and follow-up of hepatocellular adenoma was sent to 20 Dutch hospitals with a tertiary referral role. In addition, they were asked to describe the indicated treatment in 5 imaginary cases.

Results

17 hospitals (85) responded. A median of 52 patients per hospital presented with a solid liver tumour annually. Between 1 and 40 of these patients had benign lesions with a differential diagnosis of adenoma, focal nodular hyperplasia, and haemangioma. In 15 clinics (88), hepatic adenomas were diagnosed with contrast-enhanced, multiphasic, spiral CT or MRI series. 2 clinics (12) required a histological diagnosis. Conservative management (withdrawal of oral contraceptives and radiological control) was initially given in all clinics. MRI, CT or ultrasound were used to follow adenoma patients with different time schedules. The criteria for surgical resection were a tumour size > 5 cm and abdominal complaints. In 5 clinics (29), the patients were no longer followed after surgery. In cases in which multiple factors played a role (size, location, number of lesions, and wish to become pregnant), the treatment policy was highly variable. Pregnancy was not discouraged in 15 clinics, but in 11 (65) only under strict conditions: frequent control, a peripheral location that makes surgery possible if necessary, a stable tumour size, and an understanding of the risks.

Conclusion

The management of hepatocellular adenomas in the Netherlands is rather uniform, except for differences in the methods of observation and the treatment policy in cases in which multiple factors play a role.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2007;151:1345-51

Samenvatting

Doel

Vaststellen van de huidige expertopinies met betrekking tot de diagnostiek en de behandeling van het leverceladenoom in Nederland.

Opzet

Schriftelijke enquête.

Methode

In 2005 werd naar de 20 ziekenhuizen met een tertiaire verwijsfunctie een enquêteformulier verstuurd met vragen over incidentie, diagnostiek, behandeling, beleid bij zwangerschap en follow-up van leveradenomen. Daarnaast werd gevraagd naar het behandelbeleid bij 5 fictieve patiëntencasussen.

Resultaten

Er reageerden 17 ziekenhuizen (85). Per centrum werden jaarlijks mediaan 52 patiënten met een solide levertumor gezien. Van hen had 1-40 een benigne afwijking met een differentiaaldiagnose van adenoom, focale nodulaire hyperplasie en hemangioom. In 15 klinieken (88) werd de diagnose ‘leveradenoom’ gesteld met multifasische spiraal-CT- of MRI-series na contrasttoediening. In 2 klinieken (12) was een histologisch biopt vereist voor de diagnose. In alle klinieken volgde men in eerste instantie een conservatief beleid: het staken van pilgebruik en radiologische controle. Patiënten met adenomen werden gevolgd met MRI, CT of echografie in verschillende tijdsschema’s. Een tumorgrootte > 5 cm en buikklachten waren redenen om te reseceren. In 5 klinieken (29) werden patiënten na chirurgie niet langer gevolgd. Indien meerdere factoren tegelijk een rol speelden (grootte, locatie, aantal, zwangerschapswens) varieerde het beleid sterk. Zwangerschap werd in 15 klinieken niet afgeraden, maar in 11 ziekenhuizen (65) werden wél voorwaarden gesteld: frequente controle, perifere locatie die ingrijpen mogelijk maakt, stabiele tumorgrootte en begrip van de risico’s.

Conclusie

Het beleid betreffende leverceladenomen is redelijk eenduidig in Nederland. Verschillen bestaan in de wijze waarop patiënten gecontroleerd worden en in de behandelstrategie bij patiënten indien meerdere factoren het beleid bepalen.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2007;151:1345-51