De standaard 'Slechthorendheid' (eerste herziening) van het Nederlands Huisartsen Genootschap; reactie vanuit de huisartsgeneeskunde

Opinie
Th.J.M. Verheij
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 2007;151:453
Abstract

Zie ook de artikelen op bl. 454 en 466.

De herziene standaard ‘Slechthorendheid’ van het Nederlands Huisartsen Genootschap (NHG) behandelt een belangrijk gezondheidsprobleem dat vaak voorkomt en grote gevolgen heeft voor het functioneren en de kwaliteit van leven van de betreffende patiënten.1 Het is dan ook een goede zaak dat het NHG de richtlijnen hierover heeft herzien, zodat de recentste relevante informatie onder de aandacht gebracht wordt en in de dagelijkse praktijk toegepast kan worden. Kort gesteld is deze recente versie van de standaard een heldere richtlijn waarin een juiste balans is gevonden tussen theorie en praktijk. De relevante literatuur wordt goed samengevat in de eindnoten. Voor de huisarts ligt het grootste probleem bij de tijdige herkenning van slechthorendheid en het stellen van juiste indicaties voor verwijzing. Met name bij de 2 belangrijkste risicogroepen, hele jonge kinderen en ouderen, is een tijdige herkenning moeilijk; jonge kinderen kunnen niet…

Auteursinformatie

Universitair Medisch Centrum Utrecht, Julius Centrum voor Gezondheidswetenschappen en Eerstelijns Geneeskunde, Postbus 85.500, 3508 GA Utrecht.

Contact Hr.prof.dr.Th.J.M.Verheij, huisarts (t.j.m.verheij@umcutrecht.nl)

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties