De diagnostische waarde van anamnese en lichamelijk onderzoek bij ouderen met urine-incontinentie; een overzicht van de literatuur

To assess the validity of patient history and physical examination in elderly patients in the diagnosis of various types of urinary incontinence.

Design

Literature review.

Method

Articles on the diagnosis of urinary incontinence in elderly patients (patient history and/or physical examination versus urodynamic testing) were identified using PubMed, Picarta (a Dutch database) and the reference lists of the articles found. Articles were published between January 1970 and August 2005. The applicability and quality of the articles were assessed using the relevant Cochrane criteria. ‘Sufficient diagnostic evidence’ was defined as a positive likelihood ratio > 5 and a negative likelihood ratio < 0.02.

Results

5 studies met the eligibility criteria; 4 were performed in the second-line setting and 1 in a general population. All 5 studies involved women aged 55 years or older. None of the 5 studies found a positive or negative likelihood ratio for providing sufficient diagnostic evidence for various types of urinary incontinence. In the study conducted in a general population, the positive and negative likelihood ratios for the presence of stress incontinence according to patient history and physical examination were 3.23 and 0.40, respectively.

Conclusion

Few adequate studies have been reported on the validity of clinical evaluation in the diagnosis of urinary incontinence in older women, and no studies have been conducted in men. The validity of clinical evaluation has been demonstrated only in the diagnosis of stress incontinence in older women.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2006;150:1771-5

Samenvatting

Doel

Beoordelen van de validiteit van de anamnese en het lichamelijk onderzoek bij ouderen voor het diagnosticeren van verschillende typen urine-incontinentie.

Opzet

Literatuurstudie.

Methode

Er werden artikelen over diagnostiek van urine-incontinentie bij ouderen (anamnese en/of lichamelijk onderzoek versus urodynamisch onderzoek) gezocht in PubMed, Picarta en in referentielijsten van de gevonden artikelen. De artikelen waren gepubliceerd in de periode januari 1970-augustus 2005. Ze werden beoordeeld op toepasbaarheid en kwaliteit aan de hand van de betreffende cochrane-criteria. ‘Voldoende diagnostisch bewijs’ was gedefinieerd als een positieve likelihoodratio > 5 en een negatieve likelihoodratio < 0,02.

Resultaten

Er werden 5 bruikbare, goede studies gevonden; 4 daarvan waren verricht in een tweedelijnspopulatie en 1 in de algemene bevolking. Alle betroffen vrouwelijke patiënten van 55 jaar en ouder. In geen van de 5 bekeken studies was er een positieve of negatieve likelihoodratio met voldoende diagnostisch bewijs voor de verschillende typen van urine-incontinentie. In de studie onder de algemene bevolking was de positieve likelihoodratio van aanwijzingen voor stressincontinentie volgens de anamnese en het lichamelijk onderzoek 3,23 en de negatieve 0,40.

Conclusie

Er waren weinig goede studies naar de validiteit van de klinische evaluatie bij het stellen van de diagnose ‘urine-incontinentie’ bij oudere vrouwen, en geen bij mannen. Alleen voor stressincontinentie bij oudere vrouwen is de validiteit van de klinische evaluatie aangetoond.

Ned Tijdschr Geneeskd. 2006;150:1771-5