Cutane automutilatie is een complex fenomeen. Afhankelijk van het type kan het zowel gaan om pathomimie (nabootsing van huidlaesies om zodoende dermatologisch patiënt te zijn) als om automutilatie zelf (opzettelijke verwonding), of om beide tegelijk. Van Joost et al. geven in dit nummer een overzicht van de verschillende vormen van cutane automutilatie en van de prevalentie en de etiologie ervan.1 In dit artikel wordt ingegaan op het beloop van en de behandelingsmogelijkheden bij de verschillende typen van automutilatie. Het is gebaseerd op een follow-up-onderzoek bij 159 automutilanten, die zowel dermatologisch als psychiatrisch gedurende jaren werden gevolgd.2
In de meeste artikelen over cutane automutilatie worden de slechte prognose en de therapieresistentie van cutane artefacten benadrukt.34 Feitelijk onderzoek hiernaar is echter schaars. Het beloop kent zowel een somatisch als een psychisch aspect. Deze hoeven niet gelijk op te gaan. Een patiënt kan stoppen met automutileren, maar dan wel…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Reacties