Het is aan te raden dat elke coassistent een deel van de medische opleiding in het buitenland doorbrengt. Meer dan 75% van de studenten beseft dat al jaren en heeft een scala van motieven, variërend van persoonlijke, wetenschappelijke, politieke tot humanitaire.
Persoonlijke motieven Met een tijdelijk verblijf in het buitenland leert de student een andere cultuur en taal kennen, wat helpt te relativeren. Naast deze algemene verschillen tussen landen maakt de student ook kennis met een andere organisatie van gezondheidszorg. Het geneeskundecurriculum in Nederland is geconcentreerd op het individu, het medisch dossier en het ‘statische ziekenhuis’. In een ontwikkelingsland daarentegen is de aandacht vaker gericht op groepen patiënten, zoals jonge kinderen in een ‘under five clinic’, groepen mensen die gevaccineerd worden en groepen patiënten met lepra of hiv. Het medisch dossier is minimaal en wordt vaak door de patiënt meegenomen, de kosten spelen altijd een rol, de klinieken zijn vaak…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Coschappen in het buitenland
Ik las met veel plezier de pro-contra tussen de professoren Stilma en Bast over het al dan niet verplicht stellen van een Tropen-coschap.
Hoewel ik het eens ben met Bast (niet verplicht stellen) is er op haar argumentatie wel wat af te dingen. Dat je tijdens een tropen-coschap niets leert over de westerse interne geneeskunde mag geen verwondering wekken. Hetzelfde geldt namelijk voor het coschap oogheelkunde, en toch is dat nooit reden geweest om de oogheelkunde uit het curriculum te schrappen. De tropengeneeskunde geeft haar eigen toegevoegde waarde aan de opleiding, en moet dan ook een eigen plaats krijgen, of op zijn minst worden erkend als invulling van het keuze coschap. Het is niet fair om het samen te voegen met een van de belangrijkste coschappen, en het dan te verwerpen omdat de combinatie niet deugt.
Hiertegenover staat dat ik de argumentatie van Stilma geheel onderschrijf, maar het niet eens ben met de stelling (verplicht stellen). Hoe waardevol het tropen-coschap voor de Nederlandse geneeskunde ook is, kunnen we het de patiënten, artsen en verpleging daar niet aan doen, dat er witte studenten op ze los worden gelaten, die nooit anders geleerd hebben dan dat je voor buikpijn een CT-scan aan moet vragen, en dat je voor andere klachten het α-pipelline moet bepalen.
Een coschap in de tropen is geen recht, maar een voorrecht, uitsluitend voor studenten die zeer gemotiveerd zijn om meer te leren dan de Nederlandse opleiding ze te bieden heeft. En ik hoop dat velen hier gebruik van zullen blijven maken. Collegae die een tropen coschap hebben gevolgd, of als tropenarts hebben gewerkt zijn een verrijking voor de Nederlandse medische wereld.
Niet alleen komen door migratie en verre vakantiereizen malaria en andere exotische ziekten tegenwoordig ook in Nederland voor. De oud tropen-co of -arts heeft leren relativeren en improviseren. Ze hebben geleerd het fysisch diagnostisch onderzoek toe te passen en te roeien met de riemen die er zijn. En mocht er een pandemie uitbreken met een patiëntenstroom die een veelvoud is van het aantal bedden, dan zijn er tenminste artsen die niet blikken of blozen wanneer de patiënten op de gang en in het trapportaal moeten liggen.
Laten we dus de tropen-co en de tropenarts in ere houden.
Dr. R. Voorhoeve, voorzitter Werkgroep Tropische Chirurgie van de NVvH