Cel en ziekte. VII. Cel-cel- en cel-matrixinteractie bij pathologische processen

De reeds verschenen artikelen uit deze reeks zijn gepubliceerd op bl. 1806, 1808, 1868, 1914, 1961, 2028 en 2077.

Vii.1. inleiding

Meercellige organismen kunnen alleen maar functioneren dankzij optimale integratie van de elementen (cellen en extracellulaire matrix) waaruit ze bestaan. Integratie betekent in deze context zowel structurele samenhang als functionele communicatie. Samenhang en communicatie tussen cellen en tussen cel en extracellulaire matrix zijn ook bij de embryonale ontwikkeling essentieel. Een voorbeeld daarvan is het zenuwstelsel, waarbij gedurende de ontwikkeling de celmigratie een belangrijke rol speelt. Zonder sturende eigenschappen van de extracellulaire matrix en zonder herkenning van de signalen uit de matrix door de migrerende cel zou een dergelijk proces ondenkbaar zijn.

Bij het bestuderen van intercellulaire en cel-matrixinteracties is geruime tijd de aandacht vooral gericht geweest op morfologisch herkenbare cel- en weefselstructuren die bij die interacties een rol spelen. In deze categorie vallen de cel-celcontacten: de occludens-verbindingen, de adherens-verbindingen…