artikel
Het avontuur gaat nu echt beginnen. Vanavond mijn eerste dienst alleen. Mijn rugzak heb ik volgeladen met medische zakboeken en het Spaanse farmacotherapeutische kompas. In het sollicitatiegesprek werd me verzekerd dat mijn Spaans goed genoeg was. Ik heb twee koppen koffie op en ik fiets langs de Sagrada Família naar de basis van de Centrale. Uit mijn kluisje pak ik de hutkoffer, voorzien van bloeddruk- en glucosemeter, verbanden, spuiten en medicatie. Ik check of ik alles bij me heb; walkietalkie en telefoon heb ik aangezet, een extra oplader ligt in het handschoenenkastje, stratenboekje binnen handbereik, defibrillator in de achterbak. Nerveus rijd ik de basis uit. Ik rijd naar de zone waar ik goede ontvangst heb om te communiceren met de Centrale. Ik haal diep adem, druk de knop in en geef ze het startsein. ‘Centrale? Hier Charly-16. 3.3.’ Ze werken hier met codes. Code 3.3 betekent: ‘ik ben begonnen’. De Centrale antwoordt: ‘Ontvangen Charly-16, ik wens je een goede dienst.’
Met pen en papier in de aanslag wacht ik gespannen op mijn eerste oproep. Lang hoef ik niet te wachten. ‘Charlie-16, code 3.8. In de straat Joaquín Costa is een 91-jarige man, een exitus. Je moet er heen.’ Ik frons mijn wenkbrauwen. Exitus, wat is dat ook alweer? Ik blader vluchtig het woordenboek Spaans-Nederlands door, voordat ik de Centrale een bevestiging geef. Ik kan het woord niet vinden. Gelukkig komt de straatnaam me bekend voor. Dat is voor nu het belangrijkste. Als ik het adres maar vind, dan zie ik de rest dáár wel. De walkietalkie schalt alweer ongeduldig: ‘Charly-16, heb je het ontvangen?’ Ik herhaal: ‘Jawel, ik heb het begrepen, ik ga op weg!’ Exitus, betekende dat niet iets als een hartaanval of herseninfarct? Dan mag ik me wel eens haasten. Waarom hebben ze niet direct een ambulance gestuurd? Ik race de stad door en in nog geen 20 minuten heb ik de bestemming bereikt. Een parkeerplek is niet te vinden. Ik sta met knipperlichten aan midden op de Ramblas. Dan herinner ik me de woorden van Juan: ‘Ik parkeer gewoon waar ik wil, onze auto is herkenbaar voor de politie.’ Snel vormt zich een toeterende file achter me. Vóór me lopen chique geklede dames het operagebouw in. Er zit niets anders op, ik draai het stuur om, rijd de stoep op en parkeer tussen de toeristen pal vóór de ingang van het Gran Teatre del Liceu de Opera.
Met mijn dokterskoffer op wielen haast ik me een smal donker steegje in en ik bel aan bij de man met exitus. Een vrouw met een betraand gezicht opent de deur en brengt me naar de slaapkamer van haar vader. Ai, Charly-16 begint het werken bij de Centrale te begrijpen. Code 3.8, patiënt overleden.
Reacties