Onafhankelijk, multidisciplinair en betrouwbaar

Artikelenreeks over nut en onnut van fysische diagnostiek

Opinie
H.J.G.H. Oosterhuis
Citeer dit artikel als
Ned Tijdschr Geneeskd. 1999;143:141-2
Abstract
Abstract
Sluiten
A series of articles about usefulness and uselessness of physical diagnostics.

- The sensitivity, specificity and reproducibility (especially the interassessor variation) of many physical diagnostic tests taught in the medical curricula appear not to have been established. Nevertheless, many of these tests are mentioned as end terms in the General plan 1994 medical education. A series of articles in this journal will be concerned with tests from physical diagnostics, with reference to usefulness and uselessness: sensitivity, specificity and reproducibility.

Zie ook het artikel op bl. 142.

In aankomende afleveringen van dit tijdschrift is een aantal artikelen voorzien over het praktisch nut van fysisch diagnostische procedures die traditioneel door artsen gebruikt worden en dus in het medisch curriculum worden onderwezen. Het gaat om een erfenis van vele generaties artsen, die overgedragen is in een veelal autoritaire meester-leerlingverhouding, zonder dat door de klinische leermeester nader onderzoek naar de voorspellende waarde en de reproduceerbaarheid van de bevindingen nodig werd geacht. Veel tests worden vermeld, omdat ze een relatief hoge sensitiviteit hebben, dat wil zeggen een positieve of afwijkende uitslag hebben in geval van ziekte. Veel minder bekend is doorgaans de specificiteit, dat wil zeggen hoe vaak de betreffende uitslag negatief is of hoe vaak de afwijking ontbreekt bij gezonde personen of bij patiënten die aan een andere, niet-samenhangende ziekte lijden. Hierbij moet men zich realiseren dat de voorspellende waarde van een positieve…

Artikelinformatie
Aanvaard op
In print verschenen in
week 3 1999

Citeer dit artikel als

Ned Tijdschr Geneeskd. 1999;143:141-2
Vakgebied
Huisartsgeneeskunde
Interne vakken
Onderwijs en Methodologie
Auteursinformatie

Prof.em.dr.H.J.G.H.Oosterhuis, neuroloog, Rijksstraatweg 243, 9752 CB Haren.

Heb je nog vragen na het lezen van dit artikel?
Check onze AI-tool en verbaas je over de antwoorden.
ASK NTVG

Ook interessant

Reacties

Biervliet, januari 1999,

Naar aanleiding van de artikelen van Oosterhuis (1999:141-2) en Van Gijn (1999:142-5) wilde ik het volgende opmerken: de voetzoolreflex is curieus en als test meestal overbodig. De diagnose is doorgaans al gesteld op basis van andere en belangrijker verschijnselen, zie bijvoorbeeld de halfzijdige verlamming bij het cerebrovasculair accident. De voetzoolreflex is meer een reflex van de dokter.

G. Vervaet

Utrecht, januari 1999,

Collega Vervaet heeft maar een heel klein beetje gelijk. Voor bijna elk onderdeel van het neurologisch onderzoek geldt dat een conclusie over de plaats van de laesie in het zenuwstelsel bijna steeds mede berust op andere gegevens. Dat is geen reden om dan zomaar iets weg te laten. Wij meten toch ook niet alleen de diastolische bloeddruk? Een enkele keer is de pathologische voetzoolreflex zelfs het enige teken. Bij het onderscheid van een ‘hysterische’ verlamming speelt de reflex een minder belangrijke rol dan in Babinski's tijd.

J. van Gijn